“Ανάθεμα το ‘Καρα- Πούρουν’ μουσικό ιστορικό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή” είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Δήμος Κιλκίς προγραμμάτισε για να τιμήσει τη φετινή επέτειο συμπλήρωσης 100 ετών από τον ξεριζωμό των Ελλήνων.

Πιο συγκεκριμένα:
Ο Δήμος Κιλκίς και ο Ιερός Ναός ΠεντεκαιΔεκα Ιερομαρτύρων, πολιούχων του Κιλκίς, σε συνεργασία με το Μουσικό Εργαστήρι του Συλλόγου Ποντίων Σταυρούπολης “Ακρίτες του Πόντου” διοργανώνουν μουσικό ιστορικό αφιέρωμα με τίτλο “Ανάθεμα το Καρά- Πούρουν” στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Το μουσικό αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου στις 20:00 στην πλατεία Λατσιών (πρώην πλατεία Δημαρχείου) και εστιάζει στις άθλιες συνθήκες παραμονής των Ποντίων και Μικρασιατών προσφύγων στα λοιμοκαθαρτήρια της Μακρονήσου, του Καραμπουρνακίου και της Κέρκυρας.
Ερμηνεύουν ο πρωτοπρεσβύτερος Πολύκαρπος Κοντοζίδης και ο Γιάννης Μιχαηλίδης.
Τη μουσική επιμέλεια της εκδήλωσης έχει ο Γιώργος Πουλαντζάκης.
Σε περίπτωση κακοκαιρίας η εκδήλωση θα μεταφερθεί στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς.
Το Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά
Τα λοιμοκαθαρτήρια – απολυμαντήρια αποτέλεσαν τους πρώτους χώρους υποδοχής χιλιάδων προσφύγων πριν και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και λειτούργησαν ως υγειονομικές δομές πρόληψης πιθανής επιδημιολογικής κρίσης. Περιγράφονται στις διηγήσεις προσφύγων ως πραγματικά κολαστήρια. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Μακεδονία της Κυριακής” (Καραμπουρνάκι Θεσσαλονίκης, ένας τόπος μαρτυρίου για τους Πόντιους 21.5.2017) οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες και ένα ποσοστό 13% των προσφύγων έχασαν τη ζωή τους από πείνα, ψύχος και έλλειψη φαρμάκων. Οι εγκαταστάσεις των λοιμοκαθαρτηρίων είχαν κατασκευαστεί αρχικά από τους Άγγλους και Γάλλους για τις ανάγκες του Μακεδονικού Μετώπου κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και χρησιμοποιήθηκαν εκ νέου από το ελληνικό κράτος ως απολυμαντήριο για τους πρόσφυγες.
Ταλαιπωρημένοι, τρομαγμένοι έφταναν εδώ έπειτα από πολλές περιπλανήσεις σε άλλα λιμάνια της χώρας, στα οποία δεν τους δέχονταν λόγω υπερκορεσμού. Τα 150 στρατιωτικά παραπήγματα δεν ήταν αρκετά να στεγάσουν 12 χιλιάδες ψυχές. Υπήρξαν περιπτώσεις που σπίτι τους έγινε μία βάρκα ή μία σκηνή ή μία παράγκα από ευτελή και επικίνδυνα υλικά.
Οι μολυσματικές ασθένειες θέριζαν, έτσι ο χώρος απομονώθηκε με συρματοπλέγματα και στρατιώτες ανέλαβαν τη φρούρησή του. Θα έλεγε κανείς ότι λειτουργούσε η καραντίνα με τους όρους ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Οι διαμαρτυρίες και οι ξεσηκωμοί ήταν ένα συχνό φαινόμενο, αλλά τότε ο προϊστάμενος του οικισμού επέβαλλε στέρηση τροφής, φυλάκιση και ξυλοδαρμό σαν ποινές στους διαμαρτυρόμενους. Τα ψυχικά τραύματα των ανθρώπων αυτών τους βασάνιζαν σε όλη τη ζωή. Το αίσθημα της ταπείνωσης και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν το ξεπέρασαν ποτέ.
Το λοιμοκαθαρτήριο της Καλαμαριάς ξαναχρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Γκρεμίστηκε στη δεκαετία του ’60 και τη θέση του πήρε η δημοτική πλαζ της Αρετσούς. Το μοναδικό απομεινάρι αυτής της θλιβερής ιστορίας σήμερα είναι η στάση του ΟΑΣΘ “Απολυμαντήριο”, ακριβώς πάνω από την πλαζ.