Στη γραμμή εκκίνησης για μια θέση στο δημόσιο πανεπιστήμιο μαζί με άλλους 90.000 υποψήφιους στις πανελλήνιες εξετάσεις βρίσκεται η 21χρονη Λ., το προσφυγόπουλο από το Ιράν που ζει στην Ελλάδα τα τελευταία δώδεκα χρόνια, θέλει να σπουδάσει Ψυχολογία και το αγαπημένο της μάθημα είναι η Ιστορία.
Η 21χρονη ζει στο προστατευόμενο διαμέρισμα ημιαυτόνομης διαβίωσης που λειτουργεί η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση
Υποστήριξης Νέων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Κατά τη διάρκεια του χρόνου που η Λ. προετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, στο προστατευόμενο διαμέρισμα
φιλοξενήθηκαν πέντε κορίτσια και δύο αγόρια, ηλικίας από 18 έως 21 ετών, που ανήκουν σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες. Πρόκειται για νεαρά παιδιά, που προηγουμένως διέμεναν στο «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ», στο Ωραιόκαστρο επειδή είχαν υποστεί κακοποίηση και παραμέληση στο οικογενειακό τους περιβάλλον, ενώ κάποια έφυγαν από τις χώρες καταγωγής τους και ήρθαν στην Ελλάδα αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο.
Για την ίδια, ο δρόμος προς τις Πανελλαδικές, από την αρχή της επίπονης και συστηματικής προετοιμασίας που έκανε μέχρι την εκκίνηση, είναι ένα βήμα, το διαβατήριο που τη φέρνει πιο κοντά «στην κανονική ζωή», όπως λέει.

«Θέλω να σπουδάσω ψυχολογία. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά ίσως έτσι δώσω πίσω στον κόσμο τη βοήθεια που έλαβα εγώ», λέει η 21χρονη επιβεβαιώνοντας ότι «έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που το παρελθόν ενός ανθρώπου επηρεάζει το παρόν και το μέλλον του.
Θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους να το καταλάβουν αυτό. Με ενδιαφέρει να κάνω και μεταπτυχιακό και να δουλέψω σαν ψυχοθεραπεύτρια».
Το αγαπημένο της μάθημα είναι η Ιστορία. Λέει πως γνωρίζει περισσότερα για την ιστορία της Ελλάδας παρά του Ιράν. «Διαβάζω, βέβαια, βιβλία για αυτό και θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την ιστορία της χώρας μου. Από το Ιράν θυμάμαι μόνο το φαγητό. Και η μαμά και η γιαγιά μου είναι πολύ καλές μαγείρισσες. Αυτό μου λείπει περισσότερο. Εγώ δεν ξέρω να μαγειρεύω ιρανικά φαγητά, είναι πολύ δύσκολα και περίπλοκα».
Από τη βάρκα -με την οποία ήρθε στην Ελλάδα- το μόνο που θυμάται είναι ότι ήταν πολύ στριμωχτά. «Δεν φορούσα σωσίβιο και καθόμουν στη μέση με πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Είχα ξαναδεί θάλασσα. Με είχαν πάει οι γονείς μου να δω. Κολύμπι, όμως, έμαθα στην Ελλάδα».
Για την πρώτη της εντύπωση από την Ελλάδα η Λ., λέει: «Όταν έφτασα στην Ελλάδα αυτό που μου φάνηκε περίεργο ήταν πως οι γυναίκες δεν φορούσαν μαντίλα και δεν ήταν υποχρεωτικό. Πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο ελεύθεροι οι άνθρωποι εδώ».
Της αρέσει πολύ η Ελλάδα και θα ήθελε να μείνει εδώ. «Το αγαπημένο μου στοιχείο της Ελλάδας είναι η πλούσια κουλτούρα και ιστορία.
Παρόλα αυτά, νομίζω πως οι άνθρωποι εδώ δεν δείχνουν σεβασμό για το περιβάλλον που ζουν. Υπάρχουν παντού σκουπίδια και ο κόσμος δεν φροντίζει να είναι καθαρή η πόλη»…