Η Τουρκία βυθίζεται βαθύτερα στον αυταρχισμό και σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Οι διώξεις εναντίον του δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως Εκρέμ Ιμάμογλου, που κλιμακώθηκαν από την ακύρωση, έπειτα από 30 χρόνια(!), του πανεπιστημιακού του πτυχίου, μέχρι και τη φυλάκισή του, αποδεικνύουν ότι το καθεστώς της Άγκυρας αδιαφορεί
για την εικόνα του στο εξωτερικό.
Το ρεσιτάλ της επίθεσης στα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα συμπληρώνεται από τη βίαιη καταστολή των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, που αψηφούν τις κρατικές απαγορεύσεις αλλά και την προπαγάνδα του σχεδόν ολοκληρωτικά ελεγχόμενου χώρου των τουρκικών ΜΜΕ.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που απομακρύνει έτι περαιτέρω τη γειτονική χώρα από τις αρχές που διέπουν την ΕΕ, παρά το ότι υποτίθεται πως εξακολουθεί να είναι χώρα υπό ένταξη και βασικός εταίρος.
Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τη νέα διεθνή συγκυρία, για να κλείσει τον δρόμο σε όποια σοβαρή αντιπολιτευτική αμφισβήτηση της υπερεικοσαετούς εξουσίας του. Γιατί, δυστυχώς, βλέπουμε ότι η  αυταρχικότητα και οι αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν αντιμετωπίζονται από τη διεθνή κοινότητα με τα ίδια μέτρα και σταθμά, αλλά μάλλον με μια κυνική συμφεροντολογική προσέγγιση.
Όλο το προηγούμενο διάστημα είδαμε ότι η Δύση ανέχτηκε σε βαθμό εξοργιστικό το διπλό παιχνίδι που έπαιζε η Τουρκία στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, καθώς, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, δεν συμμετείχε στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Αντιθέτως, της δόθηκε η δυνατότητα να προβάλλεται ως ειρηνοποιός δύναμη!
Επίσης, σχεδόν επαινέθηκε για την αμέριστη αρωγή που πρόσφερε προς τους τζιχαντιστές που κατέλαβαν την εξουσία στη Συρία, παρά τις διώξεις που έχουν υποστεί, έκτοτε, μειονότητες της χώρας, όπως οι αλαουίτες και οι χριστιανοί.
Αυτό, βεβαίως, που προκαλεί εύλογες απορίες είναι η σπουδή από κορυφαίους παράγοντες της ΕΕ να ανακηρύξουν την Άγκυρα βασικό εταίρο της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας και άμυνας της Ευρώπης. Ήδη, τα πρώτα βήματα έγιναν με την προώθηση της λεγόμενης «Λευκής Βίβλου για την Ευρωπαϊκή Άμυνα». Αναμφίβολα, η κοινή αμυντική
πολιτική υπήρξε ένα από τα μεγάλα ελλείμματα της ΕΕ, γεγονός που αποδείχθηκε στα γεγονότα της Μ. Ανατολής και της Ουκρανίας, αλλά και της στροφής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, μετά την εκλογή Τραμπ. Για την Ελλάδα, μάλιστα, υπήρξε ένας μόνιμος στόχος, γιατί πιστεύαμε -και ορθώς- ότι έτσι θα ολοκληρωνόταν και η ΕΕ, ανταποκρινόμενη
στις σύγχρονες προκλήσεις. Η συμμετοχή, όμως, της Τουρκίας στα εξοπλιστικά προγράμματα της Ευρώπης, είτε των 650 δισ. των εθνικών προϋπολογισμών, είτε των 150 δισ. του νέου χρηματοδοτικού εργαλείου στο πλαίσιο του σχεδίου «Δράση Ασφαλείας για την Ευρώπη», θα έβαζε την Άγκυρα στον πυρήνα της Ευρώπης από το… παράθυρο.
Μια τέτοια εξέλιξη, που θα παραμέριζε κάθε εμπεδωμένο κριτήριο δημοκρατίας και σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα ήταν ολέθρια για την ίδια την ΕΕ, καθώς θα νόθευε την ουσία της λειτουργίας της.

Περιττό, βεβαίως, να αναφερθούμε το τι θα σήμαινε αυτή η ιλιγγιώδης αναβάθμιση της Τουρκίας για τον ελληνισμό. Μια χώρα που κατέχει το 37% του εδάφους ενός κράτους- μέλους της ΕΕ, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, και που απειλεί με casus belli ένα άλλο, όπως είναι η Ελλάδα, θα έχει βαρύνοντα λόγο στην κοινή αμυντική ευρωπαϊκή πολιτική. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ακύρωνε αυτομάτως τον κύριο λόγο που η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή έγινε δεκτή από την ΕΟΚ. Ως εκ τούτου, αυτές τις στιγμές απαιτείται εκ μέρους μας εγρήγορση και αποφασιστικότητα.

*Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.