Στο αυτόφορο έφτασε η Γιουλίκα Σκαφιδά προκειμένου να υπερασπιστεί ένα κοντινό της πρόσωπο και θύμα κάποιας μορφής κακοποιητικής συμπεριφοράς.

Η γνωστή ηθοποιός, ήθελε να μοιραστεί μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο ίνσταγκραμ το συγκεκριμένο περιστατικό, προσπαθώντας να περάσει το δικό της μήνυμα για το θέμα της κακοποίησης, γράφοντας:

“Πριν λίγες μέρες πέρασα τη νύχτα μου στο αυτόφωρο. Έπεσα θύμα ξυλοδαρμού επειδή προσπάθησα να υπερασπιστώ κοντινό μου άνθρωπο που δέχεται καιρό τώρα κακοποιητική συμπεριφορά. Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μια προσωπική εξομολόγηση για αυτήν την άσχημη εμπειρία. Για αυτά έχω μιλήσει στους δικούς μου ανθρώπους: κλειστοφοβία που ανακάλυψα πως έχω ή που απέκτησα, τη σοκαριστική στιγμή που σου ζητάν να λύσεις και να παραδώσεις τα κορδόνια σου από φόβο μήπως κάνεις κακό στον εαυτό σου, τη μυρωδιά και τα σκοτάδια ενός παγωμένου δωματίου που θα κουβαλάω μέσα μου για καιρό ακόμα. Αυτά τα διαχειρίζομαι, είναι οκ.

Θα ήθελα να μιλήσω για τη γυναικεία κακοποίηση. Η κοινωνία αντιμετωπίζει τη γυναικεία κακοποίηση με μεγάλη υποκρισία. Γιατί ενώ στη θεωρία υπερασπίζεται τα θύματα και καταδικάζει τέτοιες συμπεριφορές, στην πράξη στρέφει αλλού το βλέμμα.

Οι γείτονες φοβούνται να μιλήσουν, οι επαγγελματίες φοβούνται να μπλέξουν, κοινωνικοί φορείς ζητάνε αποδεικτικά στοιχεία. Εκτός από τη σωματική βία υπάρχει και η λεκτική βία και η ψυχολογική βία. Είναι πιο ύπουλες από τη σωματική γιατί δεν αφήνουν σημάδια και παίζουν με το μυαλό των θυμάτων. Μια κακοποιημένη γυναίκα δεν είναι αναγκαστικά μόνο αυτή που τριγυρνάει στους δρόμους της Αθήνας κλαμένη με μελανιές στο σώμα. Είναι και μια γυναίκα που έχει χαμόγελο στα χείλη, αγάπη για τη ζωή, μπορεί να είναι καλοντυμένη, να δείχνει ευτυχισμένη. Όσοι όμως τη γνωρίζουν καλά, βλέπουν τη σιωπή και τον φόβο πίσω από το βλέμμα. Ένας κακοποιητής δε μοιάζει με τους κακούς στα αμερικανικά μπλοκμπάστερ, δεν έχει τρία αυτιά, γαμψή μύτη και μακριά κοφτερά νύχια. Κυκλοφορεί δίπλα μας. Ίσως είναι καλοντυμένος, ίσως είναι πολύ ευγενικός, ίσως έχει μια δουλειά με κύρος.

Με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα μέσα από την εμπειρία μου ότι μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης λεκτικής, σωματικής ή ψυχολογικής, θα βρει το δίκιο της μόνο εάν γίνει ένας αριθμός. Γυναικοκτονία Νο 160. Θα δούμε την υπόθεση στην τηλεόραση, θα λυπηθούμε, θα εκφράσουμε τη συμπόνια μας στο θύμα και ας μην το γνωρίζαμε.

Κοινοποιώ αυτήν την ιστορία για να αναρωτηθούμε όλοι κατά πόσο στην πράξη κάνει καθένας από μας το χρέος του για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο πιο φωτεινό χωρίς βία και χωρίς βλέμματα γεμάτα σιωπές και φόβο.

Ταγκάρω γυναίκες δυναμικές που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει την αναγνωρισιμότητά τους για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη σε κοινωνικά θέματα”.