Από τότε που η Σιμόν Μπάιλς αποχώρησε από τον τελικό του ομαδικού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όλοι αναρωτιούνται «Τι στο καλό έγινε;».

«Δεν είχα ιδέα πού βρισκόμουν στον αέρα», δήλωσε η ίδια αργότερα.

Πρώην αθλητές της ενόργανης γυμναστικής βρήκαν αυτή τη διατύπωση πολύ οικεία και μπήκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εξηγήσουν μια κατάσταση γνωστή στους αθλητές ως “the twisties” (μία φράση στην αργκό βασισμένη στη λέξη στροβιλισμός).

Πρόκειται για ένα φαινόμενο όπου η μυϊκή μνήμη κλείνει στον αέρα κατά τη διάρκεια της περιστροφής. Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε αθλητή ανά πάσα στιγμή, αλλά είναι πιο πιθανό να συμβεί όταν βρίσκεται υπό έντονη πίεση.

Και ναι, το διανοητικό αυτό μπλοκάρισμα μπορεί να συμβεί ακόμα και στην ασυναγώνιστη Σιμόν, η οποία συνήθως λειτουργεί απίστευτα καλά υπό πίεση.

Η πρώην αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής και καταδύσεων Catherine Burns, σε σειρά αναρτήσεων της στο Twitter, το περιγράφει ως εξής:

«Γεια, η φιλική πρώην γυμνάστρια και καταδύτρια της γειτονιά σας είναι εδώ, για να προσπαθήσει να εξηγήσει το ψυχικό φαινόμενο που βιώνει η Simone Biles: τα τρομακτικά twisties.

Όταν αναποδογυρίζουμε ή περιστρεφόμαστε (ή και τα δύο!) είναι πολύ αποπροσανατολιστικό για τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Κατά την προπόνηση σε νέα φλιπ και περιστροφές, χρειαζόμαστε εξωτερικά στοιχεία για να μάθουμε πώς είναι η αίσθηση ώστε  να ολοκληρωθεί σωστά η κίνηση. (Στις καταδύσεις, ένας προπονητής φωνάζει “ΕΞΩ”, και τινάζεις το σώμα σου σε ευθεία και προσεύχεσαι).

Μόλις εξασκηθεί κανείς αρκετά, μπορεί να αναπτύξει τις νευρικές συνάψεις που δημιουργούν κιναισθησία, η οποία οδηγεί στη μυϊκή μνήμη. Ο εγκέφαλος θυμάται πώς αισθάνεται το σώμα κάνοντας την κίνηση και αποκτά επίγνωση της κίνησης στον αέρα.

Σκεφτείτε κάτι που σας πήρε λίγο χρόνο για να μάθετε και απαιτήθηκε πολλή συγκέντρωση εκείνη τη στιγμή για να το κάνετε σωστά, αλλά τώρα είναι για εσάς δεύτερη φύση. Η οδήγηση αυτοκινήτου είναι ένα καλό παράδειγμα.

Ξαφνικά, ενώ οδηγείτε στον αυτοκινητόδρομο, καθώς πρέπει να ολοκληρώσετε μια δύσκολη αλλαγή λωρίδας, έχετε χάσει εντελώς τη μυϊκή σας μνήμη για το πώς να οδηγείτε ένα αυτοκίνητο. Πρέπει να εστιάσετε στο να κάνετε το πόδι σας να πατήσει το πεντάλ στη σωστή γωνία, να περιστρέψετε το τιμόνι όσο χρειάζεται, να αλλάξετε ταχύτητα.

Είναι τρομακτικό. Κινείστε πολύ γρήγορα, είστε εντελώς χαμένοι, προσπαθείτε να σκέφτεστε αλλά ξέρετε ότι συνήθως δεν χρειάζεται να σκεφτείτε για να κάνετε αυτούς τους ελιγμούς, απλά τους νιώθετε και τους κάνετε.

Τα twisties είναι σαν αυτό, και συχνά συμβαίνουν υπό πίεση. Δουλεύετε τόσο σκληρά για να το κάνετε σωστά που σταματάτε να εμπιστεύεστε τη μυϊκή σας μνήμη. Χάνεστε στον αέρα, αμφισβητώντας τα ένστικτά σας, σκεπτόμενοι υπερβολικά την κάθε κίνηση.

Δεν είναι μόνο τρομακτικό και ανησυχητικό, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο ακόμα κι αν κάνετε βασική γυμναστική. Το επίπεδο των δεξιοτήτων της Σιμόν σε συνδυασμό με το ύψος και τη δύναμη που αναπτύσσει, μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικό τραυματισμό εάν δεν είναι κανείς σίγουρος και συνδεδεμένος με την κιναισθησία του.

Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να διορθωθεί όσο να πας για ύπνο και να ελπίζεις σε μια καλύτερη μέρα αύριο. Μπορεί να χρειάζεται επανεκπαίδευση σε ολόκληρες ρουτίνες και κινήσεις. Ποτέ δεν κατέκτησα το μπροστινό μου 1.5 με πλήρη περιστροφή, γιατί πάθαινα τα Twisties και επηρέαζε όλες τις άλλες περιστροφικές βουτιές μου.

Λοιπόν. Όταν η Simone λέει ότι το πάει μέρα με τη μέρα, αυτός είναι ο λόγος. Δεν είναι μαλθακή. Δεν τα έχασε. Δεν τα παρατάει. Είναι ένα φαινόμενο που έχει βιώσει κάθε αθλητής γυμναστικής και καταδύσεων και τυχαίνει να το βιώνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση; Τον πόνο;

Θα προσθέσω επίσης ότι το ότι η @Simone_Biles επιλέγει να αποχωρήσει αποκρούει μια σκοτεινή αφήγηση στη γυμναστική, κατά την οποία θυσιάζεσαι για χάρη του αθλήματος. Είσαι το προϊόν των προπονητών σου και τους χρωστάς νίκες, ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος.

Όχι. Δεν χρωστάτε σε κανέναν τίποτα και κυρίως δεν του χρωστάτε το σώμα σας, την υγεία σας ή την αυτονομία σας. Ελπίζω ότι κάθε λιλιπούτειος γυμναστής έλαβε ηχηρά και ξεκάθαρα αυτό το μήνυμα για την αυτο-υπεράσπιση και τον καθορισμό των ορίων του. Ευχαριστώ, @Simone_Biles».

Ένα νοητικό μπλοκάρισμα που μπορεί να σε σκοτώσει

Μια σοκαριστική όσο και αφυπνιστική εξήγηση του τι σημαίνει αυτό το διανοητικό μπλοκάρισμα, ήρθε από την Jacoby Miles, η οποία παρέλυσε έπειτα από ατύχημα στη γυμναστική σε ηλικία 15 ετών.

«Έζησα αυτά τα διανοητικά μπλοκαρίσματα καθόλη τη διάρκεια της καριέρας μου στην ενόργανη γυμναστική», έγραψε, «και για να το πω ωμά, χρειάστηκε μόνο μία κακή στιγμή που χάθηκα στον αέρα (ή αυτό που αποκαλούν «the twisties») σε μια περιστροφή, για να σπάσω τον λαιμό μου και να μείνω παράλυτη …πιθανότατα για όλη μου τη ζωή… οπότε χαίρομαι τόσο πολύ που η Μπάιλς αποφάσισε να μην συνεχίσει μέχρι να αναρρώσει ψυχικά», γράφει η Jacoby Miles.

Το κύμα συμπαράστασης που δέχτηκε η Σιμόν Μπάιλς αυτές τις μέρες ήταν ευτυχώς μεγαλύτερο από αυτό της επίκρισης.

Όπως γράφει η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στο Twitter: «Η έντονη αγάπη και υποστήριξη που έλαβα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι κάτι περισσότερο από τα επιτεύγματά μου και τη γυμναστική, κάτι που δεν πίστευα ποτέ μέχρι τώρα».

Το κορίτσι που έσπαγε όλα τα όρια, έμαθε να τα θέτει

Όταν περνάς το μεγαλύτερο μέρος μιας δεκαετίας επαναπροσδιορίζοντας το τι είναι δυνατόν στο άθλημά σου, πιέζοντας τα όρια, τα πρότυπα αλλάζουν. Το καλό δεν είναι πλέον αρκετά καλό.

Στους τελικούς του ομαδικού στο Τόκιο το βράδυ της Τρίτης, οι «δαίμονες» με τους οποίους η Μπάιλς παλεύει εδώ και χρόνια αποδείχτηκαν αφόρητοι. Τρομαγμένη που δεν μπορούσε να νιώσει άνετα στον ίππο και επιβαρυμένη με αυτό που περιέγραψε ως το «βάρος όλου του κόσμου», η 24χρονη πήρε τη μεγάλη απόφαση να αποχωρήσει.

«Δεν ήθελα να βγω εκεί έξω και να κάνω κάτι χαζό και να τραυματιστώ και να είμαι αμελής», δήλωσε αφού η ομάδα της κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. «Έτσι, ήξερα για τον εαυτό μου ότι έπρεπε να κάνω ένα βήμα πίσω».

Το κορίτσι που αψηφούσε τους νόμους της φυσικής, αποφάσισε επιτέλους να σταματήσει να τους αγνοεί… Και για πρώτη φορά να βάλει όρια, αντί να τα σπάει.

Όπως όταν κέρδισε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2018 παρά τη μάχη με μια πέτρα στα νεφρά που τις προκαλούσε αβάσταχτους πόνους. Ενώ μάλιστα είχε μόλις παραδεχτεί ότι υπήρξε κι αυτή θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον ομοσπονδιακό γιατρό της εθνικής ομάδας…

«Οι περισσότεροι από εσάς με γνωρίζετε ως ένα χαρούμενο, γελαστό και ενεργητικό κορίτσι», έγραψε. «Αλλά τον τελευταίο καιρό ένιωσα κάπως σπασμένη και όσο περισσότερο προσπαθώ να κλείσω τη φωνή στο κεφάλι μου, τόσο πιο δυνατά φωνάζει», είχε γράψει τότε.

Συνολικά, έχει κερδίσει 25 μετάλλια, τα 19 από τα οποία είναι χρυσά.

Ετοιμαζόταν για ένα χρυσό αντίο στην Ιαπωνία τον περασμένο Αύγουστο. Αλλά ήρθε η πανδημία, που ανέβαλε τους Αγώνες για 12 ολόκληρους μήνες.

Αγνόησε την κατάθλιψη και έσπρωξε τον εαυτό της για να συνεχίσει. Είχε ένα brand να υπηρετήσει. Χορηγούς να ευχαριστήσει. Θαυμαστές να τιμήσει. Επικριτές – εσωτερικούς και εξωτερικούς – να σωπάσει.

Όπως και οι σπουδαίοι Ολυμπιακοί αθλητές Μάικλ Φελπς και Γιουσέιν Μπόλτ, η 24χρονη είχε γίνει αιχμάλωτη της ίδιας της της αριστείας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε έτσι.

Σε αγώνες το 2013, όταν ήταν μόλις 16 ετών, είχε πέσει τρεις φορές. Η προπονήτρια Aimee Boorman αναγκάστηκε να την αποσύρει από τον διαγωνισμό, παρά τη θέλησή της, για να την προστατέψει από τον εαυτό της.

Όταν την ρώτησαν αν υπήρχαν ομοιότητες μεταξύ αυτού που συνέβη το βράδυ της Τρίτης και εκείνης της ημέρας στο Σικάγο, η Μπάιλς γέλασε.

«Ήμουν χαζή και ηλίθια (τότε)» είπε. «Με τράβηξαν έξω. Ήθελα να ξαναμπώ και να αγωνιστώ».

Δεν είναι πλέον «χαζή και ηλίθια».

Μια αθλήτρια που πετά στον αέρα χωρίς καμία ιδέα για το πού μπορεί να καταλήξει, είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Και ευτυχώς δεν το αγνόησε.

ertnews.gr