Piece of cake. Με αφορμή την είδηση ότι βρίσκουν άλλες αρχαιότητες κάτω από τη στάθμη του 4ου αιώνα μ.Χ. στον Σταθμό Βενιζέλου.

Η απορία όσων ασχολούνται με τα αρχαιολογικά είναι με ποιον τρόπο θα προχωρούσε το έργο της διάλυσης (απόσπασης) και της συγκόλλησης (επανατοποθέτησης) ενός αρχαιολογικού χώρου σε ένα σκάμμα με στρωματογραφία. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ορισμένοι θεωρούν αυτό το έργο παιχνιδάκι και την αρχαιολογική στρωματογραφία ως στρώσεις μίας τούρτας, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά τα στρώματα έχουν μεταξύ τους συνοχή, όπως συνοχή έχουν και οι στρώσεις της τούρτας.

Δεν είναι παιχνίδι και απαίτηση παιδική “μαμά, εμένα μου αρέσει η σοκολάτα, δεν θα φάω το παντεσπάνι” και έρχεται η καλή μανούλα και επιτρέπει στο παιδί να φάει τη σοκολάτα. Σοκολάτα θα μείνει ούτως ή άλλως στο παντεσπάνι. Τα αρχαιολογικά στρώματα διαπλέκονται μεταξύ τους και εν τέλει έχουν ως βάση το άγνωστο ενδεχόμενο εύρημα, που για την περίπτωση της Βενιζέλου δεν ήταν άγνωστο. Ως χρονικός ορίζοντας για το έργο αποφασίστηκε η παραμονή στο στρώμα του 4ου αιώνα μ.Χ. για λόγους οικονομίας του έργου και οικονομίας του επιστημονικού ενδιαφέροντος, και κυρίως γιατί έτσι θα διασφαλιζόταν η διατήρηση, η ακεραιότητα-αυθεντικότητα του αρχαιολογικού χώρου.

Πώς θα συνεχιστεί πλέον το έργο; Πώς θα επανασυνδεθούν τα στρώματα; Πώς θα κριθεί και πάλι η τύχη των υποκείμενων νέων ευρημάτων; Πότε θα τελειώσει το μετρό; Αυτή δεν είναι πρόοδος-προκοπή για τη χώρα. Αυτή δεν είναι επιστήμη. Και αυτή δεν είναι διοίκηση της χώρας βασισμένη σε επιστημονικές γνώμες, όταν ο ίδιος ο ΠΘ υποκαθιστά επιστήμονες (αρχαιολόγους και κατασκευαστές σηράγγων) και αποφασίζει -αναρμοδίως- την αλλαγή στον τρόπο κατασκευής ενός δημόσιου έργου. Είναι και αυτό κομμάτι μίας διακυβέρνησης, που από το 2019 χαρακτηρίζεται από αντιεπιστημονισμό και αυταρχισμό. Η καταστροφή στη Θεσσαλονίκη πλέον θα φέρει το όνομα του ίδιου και των ακολούθων του. Και η έκταση της καταστροφής ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτή.

parallaximag.gr