ο περασμένο καλοκαίρι, με αφορμή τη λειτουργία του πολυχώρου της Τέχνης στο Μεταλλικό, το αγαπημένο μας «Στέκι», μια πιλοτική ιδέα «εξωστρέφειας» που φιλοδοξούσε να εκφράσει σε πειραματικό επίπεδο θεατρικές, μουσικές, κινηματογραφικές, συγγραφικές, χειροτεχνικές κλπ δημιουργίες, εκφράσεις ατομικές ή ομάδων της πόλης μας, ξεκίνησε δειλά με πρωτοβουλία του διοικητικού συμβουλίου της Τέχνης.

Αποτέλεσμα αυτής της τοπικής καλλιτεχνικής έκφρασης, μεταξύ άλλων (βιβλιοπαρουσιάσεων και μουσικών δράσεων) ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση «Δον Χουαν Ζεύς…μετά μουσικής και χορού» που με απίστευτη επιτυχία παρουσιάστηκε για δύο συνεχόμενες μέρες στο στέκι.

Φέτος, έχοντας κατακτήσει το Στέκι ένα κομμάτι της καρδιάς των ανθρώπων της πόλης, η αυτοδιοργανωτική θεατρική μας προσπάθεια επιχειρεί να διαχειριστεί μέσα από θεατρικά μονόπρακτα και αποσπάσματα από θεατρικά έργα το φόβο, την αντίδραση, την αντίσταση απέναντι σε ότι τείνει να περιορίσει, να ελέγξει, να χειραγωγήσει ακόμα και να τσακίσει την ελεύθερη βούληση και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Τότε εμείς τι κάνουμε? Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά?

Όταν αφήνουμε ανοιχτές ρωγμές, όταν εθελοτυφλούμε, όταν είμαστε αραχτοί στους καναπέδες μας, όταν κρύβουμε τα σκουπίδια μας κάτω από το χαλί, κάτω από το δικό μας χαλί, τότε, έρχεται κάποια στιγμή που γιγαντώνονται και γίνονται θηρία ανήμερα οι κρατούντες, άρπαγες γυπαετοί, πανούργοι κερδαλεόφρονες. Έρχεται η στιγμή που το «Ντας φούχτεν», το «Ντας αρπάχτεν» εισβάλλει από τις ρωγμές κι αυτοπροσδιορίζεται ως «Ντας αναπτύξεν».

Μια ανάπτυξη που εγκυμονεί οικονομική ανισότητα, μισθούς πείνας και ανέχεια, εκμετάλλευση και ανεργία∙ μια ανάπτυξη που ακροβατεί πάνω στις σχέσεις μεταξύ άνδρα και γυναίκας, δικαιοσύνης και ηθικής, ακρίβειας και φτώχειας∙ μια ανάπτυξη που στερεί από τον άνθρωπο το δικαίωμα στην επιβίωση, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Ποια θα είναι, άραγε, η εξέλιξη της όλης κατάστασης;

Θα τα καταφέρει η Ελλαδίτσα, ο μεγάλος ασθενής? Ή θα παραμείνει έρμαιο επίορκων σκιτζήδων? Θα το δούμε (?) στο κείμενο “Η μεγάλη ασθενής” του Νίκου Περέλη.

Θα καταφέρει ο Αντώνης να αντιμετωπίσει το «Θηρίο»; Θα συνεχίσει να μισοκλείνει το μάτι η Αντωνία; Τελικά ο εκπρόσωπος της “Interintergates Company Limited of Europe Das Germany” θα πετύχει το σκοπό του? Θα το δούμε στον «Πλασιέ» του Νίκου Περέλη.

Θα επαναστατήσει η Μαργαρίτα; Θα μετατραπεί από θύμα σε θύτη ο καλοκάγαθος άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας; Μήπως ο αστυνομικός αποδειχθεί αναπάντεχος επαναστάτης? Θα το δούμε στο διασκευασμένο απόσπασμα από το έργο “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” του Ντάριο Φο.
Θα φοβηθεί η Ουρανία; Θα αντισταθεί η Μαριάνθη; Θα παραμείνει η κοινωνία μας όμηρος της εκάστοτε πολιτικής κατάστασης και των τραπεζιτών με τα χέρια ψηλά; Θα το δούμε στις “Ληστείες” του Νίκου Περέλη.

Αξίζει να σταθούμε όρθιοι με ένα κοινό σύνθημα «Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!» με αλληλεγγύη και συντροφικότητα, με αγάπη και κατανόηση?

Ελάτε να μοιραστούμε όσα μπορεί ο λόγος και μουσική να μας προσφέρουν, να ακουμπήσουμε την ψυχή και τις αισθήσεις μας στη φιλόξενη για όλους αγκαλιά της Τέχνης, στο Στέκι μας στο Μεταλλικό, ελάτε να γελάσουμε, να προβληματιστούμε, να συζητήσουμε.

Η παράσταση “Ψηλά τα χέρια?” είναι δουλειά ομαδική. Καθένας μας έβαλε το δικό του λιθαράκι για την επίτευξή της και αυτό το θεωρούμε πολύ σημαντικό.

Η Ελένη Λιαρετίδου έφερε το κύριο βάρος της σκηνοθεσίας, η Σοφία Κεσίδου λειτούργησε βοηθητικά στη σκηνοθετική προσέγγιση, έκανε μαζί την Ελένη Λιαρετίδου την επιλογή των κειμένων και είχε τη μουσική επιμέλεια μαζί με το Θανάση Ελευθερίου των τραγουδιών που ακούγονται στην παράσταση, η Ιωάννα Ρούσου είχε την επιμέλεια της διασκευής των κειμένων, η Δέσποινα Δουλκερίδου την επιμέλεια κατασκευής όσων ενδυματολογικών αξεσουάρ απαιτήθηκαν, η Τζένη Κουλίδου είναι η νονά του τίτλου της παράστασης, ο Αχιλλέας Βελισσαρίδης συνεισέφερε από την προσωπική του συλλογή αντικείμενα για την παράσταση, ο Ωρίωνας χάρισε την παιδική του αθωότητα και δροσιά στις πρόβες και στο τραγούδι, ο Όμηρος Κοντός ανέλαβε όλα τα τεχνικά θέματα της παράστασης, τον ήχο και το φωτισμό, το σχεδιασμό της αφίσας, τις φωτογραφίες, τα βιντεάκια και πολλά πολλά άλλα, ο Φωκίωνας ξεπέρασε τις αντοχές του, ο Βασίλης πανταχού παρόν, η Χάιδω σε πλήρη ετοιμότητα, ο Αλέξανδρος στο πρώτο του βάπτισμα συνεπής και βοηθητικός, ΟΛΟΙ με τον τρόπο τους παρόντες, ΟΛΟΙ μαζί δώσαμε χέρια, γελάσαμε πολύ στις πρόβες, μαλώσαμε, αγαπηθήκαμε, προβληματισθήκαμε, συνδιαμορφώσαμε και τελικά συνυπογράφουμε αυτό το θεατρικό πειραματισμό.

Η ομάδα: Αχιλλέας Βελισσαρίδης, Θανάσης Ελευθερίου, Σοφία Κεσίδου, Τζένη Κουλίδου, Χάιδω Κραβαρίτη, Ελένη Λιαρετίδου, Ιωάννα Ρούσσου, Φωκίωνας Παπαδόπουλος, Βασίλης Τσερτσίδης, Αλέξανδρος Τσιμπούκας, Πάολα Χαραλαμπίδου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο μας Νίκο Περέλη, το συγγραφέα των κειμένων «Η μεγάλη ασθενής», «Πλασιέ» και «Ληστείες» που με χαρά και περισσή διάθεση μας παραχώρησε τα δικαιώματα των έργων του αλλά και στις εκδόσεις «Ακυβέρνητες πολιτείες» που έπραξαν το ίδιο για τα δικαιώματα από το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω».

Κυριακή 17 και Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022 στις 9 το βράδυ στο Στέκι της Τέχνης στο Μεταλλικό ελάτε να απολαύσετε την πιο απίστευτη κωμωδία του καλοκαιριού!

Μια παραγωγή βγαλμένη από τα σπλάχνα τα πόλης και της Τέχνης για όλους εσάς!

Τιμή εισόδου πέντε (5) ευρώ.

Παρακαλούμε να τηρήσετε την ώρα προσέλευσης εξαιτίας του περιορισμένου αριθμού των εισιτηρίων.

Στην εκδήλωση θα τηρηθούν όλα τα μέτρα προστασίας για την προστασία της υγείας των συμμετεχόντων και την αποφυγή της διασποράς του covid 19.