Θεσμικά όργανα και προσωπικότητες της Δύσης προσάπτουν μομφές στην Τουρκία για εφαρμογή αποσταθεροποιητικής τακτικής. Η Τουρκία τις απορρίπτει με την αλαζονεία του ισχυρού που δεν τον απασχολούν οι λεπτομέρειες. Για την τουρκική πλευρά, ο κόσμος την αδικεί. Δεν αναγνωρίζει το μέγεθος, τα ιστορικά της δίκαια, την ισχύ της και τη λογική τής αποδοχής των αξιώσεών της χωρίς να παρεμβάλλει κριτήρια. Τα δίκαια της Τουρκίας είναι ό,τι διδάσκονται οι αξιωματικοί της στις στρατιωτικές σχολές. Ιστορίες κατακτήσεων και υποταγής των κατακτημένων. Μία νοοτροπία νοσηρή που εμποδίζει την Άγκυρα να καταλάβει τη θέση που πράγματι της αρμόζει στο διεθνές σκηνικό. Της σημαντικής χώρας που γνωρίζει να συνυπάρχει, να συζητεί, να συνδιαλέγεται και να συνεργάζεται, επί ίσοις όροις, με όλους.

Η διάχυτη νοοτροπία που διαμορφώθηκε κατά την, επί δεκαετίες, ευθεία ή έμμεση διακυβέρνηση της χώρας από τις ένοπλες δυνάμεις της, οδηγεί μεγάλο τμήμα της τουρκικής ηγεσίας να θεωρεί επιβεβλημένη την προβολή στρατιωτικής απειλής έναντι όσων δεν αποδέχονται τις αξιώσεις της. Παράλληλα, όμως, παρά τις παρακινήσεις, υποδείξεις και προτροπές των ανά τον κόσμο θεσμικών οργάνων, όπως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προσωπικοτήτων και οργάνων της ΕΕ, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλων, η Άγκυρα ενθαρρύνεται από την ίση απόσταση που τηρούν, έναντι απειλούντος και απειλουμένων, παράγοντες κάποιων πρωτευουσών ή διεθνών οργανισμών. Μακριά από την «εύφλεκτη» Ανατολική Μεσόγειο, εστιάζοντας στα δικά τους προβλήματα, συμφέροντα και ασφάλεια, θωπεύουν την τουρκική πλευρά πιστεύοντας πως η χρησιμότητά της για τη Δύση θα είναι ακριβώς όπως οι ίδιες την προσλαμβάνουν και όχι όπως το μεγάλο τμήμα του τουρκικού πολιτικού κόσμου την αντιλαμβάνεται. Είναι χαρακτηριστική η στάση του γενικού γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας ο οποίος εξακολουθεί να κινείται υπέρ κάποιων παραδοσιακών και σε πλήρη διάσταση με τη σημερινή πραγματικότητα, συμμαχικών αντιλήψεων περί Τουρκίας. Ως εάν τίποτε να μην είχε μεσολαβήσει στην ανατολική άκρη του ΝΑΤΟ, ως εάν η Τουρκία να μη είχε προμηθευτεί τις ρωσικές συστοιχίες S-400, ως να μη είχε αναστατώσει τη Συρία εναντίον της οποίας στρέφεται τώρα ξανά, ως να μη είχε προκαλέσει προβλήματα στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο, την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Λιβύη.

Παρά ταύτα, ο διάλογος της Ελλάδας και της Δύσης με την Τουρκία επιβάλλεται. Αρκεί να είναι σταθερή και η εμμονή των δυτικών πρωτευουσών στις αρχές που πάγια οι ίδιες επικαλούνται όπως και η μη υποχωρητικότητά τους έναντι μιας προκλητικής Τουρκίας που έχει μάθει «να παίρνει» οσάκις θεωρεί πως οι όποιες διεκδικήσεις της μπορεί να ικανοποιηθούν  με την «τέχνη» των εκβιασμών. Η Αθήνα  είναι ειλικρινής όταν διακηρύσσει τη βούληση να μένουν ανοικτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Άγκυρα. Αν όμως η τελευταία καταργεί την επικοινωνία προσδοκώντας εκπτώσεις των διεθνώς κατοχυρωμένων ελληνικών δικαιωμάτων και πιέσει επιθετικά προς αυτό, η Ελλάδα έχει καταστήσει ξεκάθαρο τι θα πράξει. Χρήσιμο να το σταθμίσουν τόσο η Άγκυρα όσο και άλλοι.

*Ο Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή, ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ, η αναδημοσίευσή του φέρει τη σύμφωνη γνώμη του συντάκτη του