Ο παρατεταμένος εγκλεισμός λόγω των μέτρων της πανδημίας ενίσχυσε τα φαινόμενα βίας αλλά αυτά προϋπήρχαν και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Οι συμμορίες στις γειτονιές και τα κέντρα των μεγαλουπόλεων, η κουλτούρα της βίαιης επίλυσης των διαφορών, η διαστρέβλωση της φυσιολογικής ανάγκης των νέων να ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός που καλλιεργούνται χρόνια σε πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, η ενίσχυση των οπαδικών στρατών από τους μεγαλοπαράγοντες των αθλητικών ομάδων, η έλλειψη οραμάτων και υψηλών αξιών από το περιεχόμενο της παιδείας, η έμφυλη και σεξουαλική βία στην καθημερινή ζωή, η αναπαραγωγή των στερεότυπων φύλου, των πατριαρχικών δομών και τις σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στους ανθρώπους, απαιτούν μια συνολικά διαφορετική οπτική και νέα εργαλεία αντιμετώπισης.

Με τις δομές του κοινωνικού κράτους να καταρρέουν, με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να αναπαράγει όλες τις συντηρητικές αρχές και πολιτικές, με την υποβάθμιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση επιβολής του νόμου και της ευταξίας δεν μπορεί να έχει μόνιμα αποτελέσματα.