Ο Χοσέ Μουχίκα εγκαταλείπει την πολιτική. Ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης κι ο πολιτικός που έγραψε ιστορία ως ο φτωχότερος πρόεδρος χώρας, χτες ολοκλήρωσε τη διαδικασία παραίτησής του από την έδρα, που κατείχε στη Γερουσία, λόγω της… πανδημίας και ενάντια στις επιθυμίες του. Αλλά “υπάρχει το χρονικό σημείο που κάποιος έρχεται και φεύγει από τη ζωή”. Αυτό δηλαδή που δεν κατάφερε να κάνει η δικτατορία το πέτυχε ένας ιός και η ηλικία του. Ο Μουχίκα, 85 ετών, έχει ένα αυτοάνοσο νόσημα – άρα ανήκει στις ομάδες υψηλού κινδύνου σε περίπτωση μόλυνσης από την πανδημία Covid 19. Η κατάσταση αυτή ώθησε τον “Πέπε”, όπως τον αποκαλούν, στην απόφαση να στείλει μια επιστολή στη Γερουσία και μέσω αυτής να παραιτηθεί.

Ο Μουχίκα στη διαδικασία που ακολουθήθηκε στη Βουλή έλαβε τον λόγο και είπε πως “κάποιος θριαμβεύει στη ζωή όχι όταν κερδίζει αλλά όταν κάθε φορά που πέφτει σηκώνεται και ξαναρχίζει”.

Τη θέση του Μουχίκα στη Γερουσία θα καταλάβει ο προερχόμενος επίσης από το Ευρύ Μέτωπο, Αλεχάνδρο Σάντσες ο οποίος αναφέρθηκε στη νέα εποχή της τεχνολογίας στην οποία του έλαχε να ζήσει. Είπε δε πως “στην πολιτική δεν υπάρχει διαδοχή, αλλά υπάρχουν στόχοι”.

Ακόμη ο Μουχίκα είπε πως δεν σκόπευε να φύγει αλλά πως έπρεπε καθώς ο κορονοϊός τον ανάγκασε να αποχωρήσει γιατί είναι 85 ετών, έχει το αυτοάνοσο το οποίο είναι σπάνιο ενώ παράλληλα δεν μπορούσε να εμβολιαστεί. Ανέφερε πως τον γοητεύει η πολιτική αλλά περισσότερο του αρέσει η ζωή και να παίρνει από αυτήν ό,τι μπορεί”.

Υπενθυμίζεται πως ο Μουχίκα γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1935 ενώ το 1964 εντάχθηκε στις τάξεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Τουπαμάρος. Στη διάρκεια της δικτατορίας παρέμεινε συνολικά 12 χρόνια φυλακισμένος. Απελευθερώθηκε το 1985. Ήταν ένας από τους “ομήρους” του κινήματος υπό την έννοια ότι η στρατιωτική δικτατορία τον κρατούσε μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους και θα τους θανάτωναν αν το κίνημα ξανάπαιρνε τα όπλα. Η ζωή του στη διάρκεια των χρόνων της φυλάκισής του έγινε ταινία με τον τίτλο “Η νύχτα των 12 ετών”. Το 1985 με την αποκατάσταση της δημοκρατίας του δόθηκε αμνηστία – στο πλαίσιο της προσπάθειας ειρήνευσης στην Ουρουγουάη. Τότε επέστρεψε και στην ενεργή πολιτική. Πέρασε από τη Γερουσία, έγινε υπουργός Γεωργίας και τελικά πρόεδρος της χώρας από το 2010 έως το 2015. Δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι του στην εξοχή ούτε έχασε το στιλ του, τον καθάριο και ευθύ τρόπο της ομιλίας του και τη σεμνή συμπεριφορά του. Θεωρείται η πιο αξιοσέβαστη φωνή της Αριστεράς στη Λατινική Αμερική, όπως ανέφερε η Ελ Πα’ί’ς.