Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ο καλός πελάτης του κόσμου – Να γίνει ξανά πρωταγωνίστρια
Σάκης Αρναούτογλου για τη συμφωνία ΕΕ–ΗΠΑ:
Δριμεία κριτική στη νέα εμπορική συμφωνία ΕΕ–ΗΠΑ ασκεί ο ευρωβουλευτής στην Ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών με το ΠΑΣΟΚ, Σάκης Αρναούτογλου, μιλώντας για μια συμφωνία που υπονομεύει τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης και εγκαινιάζει έναν επικίνδυνο κύκλο εξάρτησης.
Η Ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών έχει ήδη ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας, κάνοντας λόγο για μια μη ισορροπημένη και πολιτικά επιζήμια εξέλιξη.
Ο κ. Αρναούτογλου με δήλωσή του, υπογραμμίζει:
“Σε μια εποχή παγκόσμιας ανασφάλειας, η λέξη «σταθερότητα» ακούγεται καθησυχαστική. Όταν όμως η σταθερότητα αγοράζεται με στρατηγικές παραχωρήσεις, μετατρέπεται σε άλλοθι για την αδυναμία. Η νέα εμπορική συμφωνία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι απλώς μια τελωνειακή συμφωνία, είναι καθρέφτης της σημερινής γεωπολιτικής ισορροπίας. Και ο καθρέφτης αυτός δεν μας κολακεύει. Ας μιλήσουμε ειλικρινά: η Ε.Ε. δέχθηκε σταθερό δασμό 15% για σχεδόν όλα της τα προϊόντα. Δέχθηκε να αγοράζει αμερικανικό LNG αξίας 750 δισ. δολαρίων. Δέχθηκε να προχωρήσει σε επενδύσεις 600 δισ. στην αμερικανική οικονομία. Και όλα αυτά για να αποφύγει… το χειρότερο. Το «χειρότερο» που η ίδια δεν ήταν διατεθειμένη να αντιμετωπίσει με τα δικά της εργαλεία. Γιατί δεν είχε ενιαία φωνή. Γιατί δεν είχε εναλλακτικές πηγές ενέργειας οργανωμένες. Γιατί δεν είχε το θάρρος να πει όχι όταν το «όχι» δεν συνοδευόταν από άμεσο σχέδιο. Γιατί, εν τέλει, η Ευρώπη μπήκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με ανάγκη, ενώ η άλλη πλευρά μπήκε με στρατηγική. Δεν παραγνωρίζω τη δυσκολία της στιγμής. Ούτε την ανάγκη να αποφευχθεί ένας εμπορικός πόλεμος με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε την απειλή της αποσταθεροποίησης. Αλλά η διπλωματία δεν είναι τέχνη ευχάριστων συμβιβασμών. Είναι η τέχνη να επιτυγχάνεις το καλύτερο δυνατό χωρίς να παραδίνεις τα θεμέλια της αυτονομίας σου.»
«Αυτό που υπογράφηκε», συνεχίζει ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, «δεν είναι απλώς ένας δασμολογικός πίνακας αλλά το πρώτο κεφάλαιο μιας νέας σχέσης εξάρτησης, όπου η Ευρώπη αποδέχεται τον ρόλο του πειθήνιου εμπορικού εταίρου, του αγοραστή ενέργειας, του επενδυτή σε άλλη ήπειρο, του προμηθευτή στρατηγικών πρώτων υλών, χωρίς εγγυήσεις ανταποδοτικότητας, χωρίς συμμετρικούς όρους. Κατά την ταπεινή μου άποψη: αυτός δεν είναι ο δρόμος μιας ισχυρής Ευρώπης. Είναι ο κατήφορος μιας πολιτικής που προτιμά να διαχειρίζεται ήττες ως μικρές νίκες. Μιας πολιτικής που βαφτίζει τη σύμπλευση «ισορροπία», την εξάρτηση «διπλωματία», την ανάγκη «στρατηγικό ρεαλισμό».»
«Η Ευρώπη χρειάζεται να υπερασπιστεί τον ρόλο της όχι μόνο ως οικονομική δύναμη, αλλά ως αξιακή δύναμη» επισημαίνει ο κ. Αρναούτογλου. «Να επενδύσει στην εσωτερική της ανθεκτικότητα. Να μην επιλέγει κάθε φορά την πιο άνετη λύση, αλλά τη λύση που διατηρεί την ελευθερία της επιλογής. Να θυμηθεί πως το πολιτικό της βάρος χτίστηκε όχι σε συμφωνίες ανάγκης, αλλά σε συμμαχίες αρχών. Η σιωπή δεν είναι σταθερότητα. Είναι αναβολή. Και αν σήμερα σιωπούμε μπροστά σε 15% δασμούς, αύριο τι θα δεχθούμε για να αποφύγουμε μια νέα κρίση; Κι αν κάθε φορά παραχωρούμε κάτι για να «κερδίσουμε χρόνο», πόσος χρόνος μας μένει μέχρι να μην έχουμε τίποτε άλλο να παραχωρήσουμε;»
«Η Ε.Ε. δεν πρέπει να είναι ο καλός πελάτης του κόσμου» τονίζει ο ευρωβουλευτής. «Οφείλει να είναι ισότιμος συνομιλητής. Και αν αυτό σημαίνει δυσκολίες, αντίσταση, επένδυση στην αυτάρκεια και κοινή στρατηγική, τότε ας είναι. Γιατί χωρίς αυτά, η «σταθερότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη όνομα για την ήττα. Αλλά και εδώ βρίσκεται η ελπίδα: η Ευρώπη έχει ακόμη επιλογές. Έχει φωνή. Έχει δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμούς, ισχυρό Κοινοβούλιο, ενεργούς πολίτες, νέες γενιές που δεν συμβιβάζονται. Έχει εμπειρία από λάθη και δύναμη να τα διορθώνει. Και κυρίως: έχει λόγο ύπαρξης, όχι μόνο ως κοινή αγορά, αλλά ως κοινός πολιτισμός.»
Ο κ. Αρναούτογλου καταλήγει:
«Έναν χρόνο τώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διαπιστώνω καθημερινά ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, αλλά τίποτα δεν είναι και χαμένο. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να γράφουμε την ιστορία της Ευρώπης με όρους φόβου ή με όρους ευθύνης. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν στη δεύτερη επιλογή, η Ευρώπη δεν θα γίνει απλώς παρούσα , θα γίνει ξανά πρωταγωνίστρια».
