To ισοκράτημα ενός παιδιού / The Pedal Tone for a Child

Η μουσική σύνθεση του Γιώργου Κουμεντάκη σε τρία μέρη, συνομιλεί με την Αρχαία Τραγωδία.

Ένας performer, χορεύει και αφηγείται τη θυσία της Ιφιγένειας (Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Ευριπίδης), τον άδικο θάνατο του Αστυάνακτα (Τρωάδες, Ευριπίδης) και, τέλος, την καταδίκη της Αντιγόνης (Αντιγόνη, Σοφοκλής).

Οι πρώτες νότες από το πιάνο που εμμονικά επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία, κινούν τον performer σε κοφτές σωματικές κινήσεις μέχρι την στιγμή που θα ακουστούν τα πρώτα λόγια της Ιφιγένειας: «Πατέρα πριν της ώρας μου, μη με σκοτώσεις, μη». Ο μονόλογος της Ιφιγένειας, ερμηνευμένος σαν μια λεκτική παρτιτούρα αποκαλύπτει όλες τις άδικες θυσίες τόσων παιδιών μέσα στους αιώνες. Ύστερα η μουσική, ήχοι που στροβιλίζονται, ρυθμικοί καλπασμοί, το σώμα του performer αφήνεται σε αυτήν τη δίνη και ακούμε την μουσική μέσα στους μύες του. Σιωπή.

Ο Αστυάνακτας, ένα παιδάκι που σκότωσαν οι Έλληνες φεύγοντας από την κατεστραμμένη Τροία, μιλάει για το άδικο του πολέμου και για αυτά που δεν πρόλαβε να ζήσει. Η μουσική επανέρχεται, και το σώμα του Αστυάνακτα τυλίγεται μέσα σε μελωδίες που περιστρέφονται σε αέναους κύκλους και ταξιδεύουν από όργανο σε όργανο, με συνεπιβάτη την παιδική φαντασία.  Σιωπή.

Ο διάλογος του Κρέοντα και της Αντιγόνης μέσα από ένα σώμα και μια φωνή, κι ύστερα τα λόγια της Αντιγόνης που θάβεται ζωντανή. Ο λόγος της, απελπισμένος αλλά και αμετακίνητος, δίνει την σκυτάλη στην τελευταία μουσική. Εδώ, η μουσική δίνει ζωή σε πολεμιστές. Φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια σε μια μάχη με τον χρόνο. Μεγάλη σιωπή.

Τα τελευταία λόγια ακούγονται σαν μια αιώρηση: «Καλότυχοι είναι μόνο οι νεκροί. Οι νεκροί που πια δεν χύνουν δάκρυα». O performer χάνεται στο σκοτάδι, ενώ τραγουδά ένα σουηδικό τραγούδι του Γιώργου Κουμεντάκη και του Γιάννη Χουβαρδά.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία-Απόδοση: Κωνσταντίνος Χατζής

Χορογραφία: Θάνος Κόνιαρης

Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Κουμεντάκης

Ερμηνεία: Θάνος Κόνιαρης

Μουσικός επί σκηνής: Κωνσταντίνος Χατζής

Ο Γιώργος Κουμεντάκης αναφέρει για το έργο: «Στο πρώτο μέρος του έργου μια μελωδία, καβάλα σ’ έναν αυτοσχέδιο χορό, έρχεται από την Ανατολή ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Τα όργανα στροβιλίζονται σε απίθανους συνδυασμούς ηχοχρωμάτων και σε ατελείωτους ρυθμικούς καλπασμούς. Οι νότες μεταμορφώνονται σ’ ένα τρυφερό κύμα νοσταλγίας. Στο δεύτερο μέρος, οι μουσικοί της ορχήστρας παίζουν με το φωνήεν όμικρον και διάφορους συνδυασμούς συμφώνων, κάνοντας το ισοκράτημα να φαίνεται σαν ένα κομμάτι βγαλμένο από τους ήχους της φύσης. Γύρω του τυλίγονται μελωδίες που περιστρέφονται σε αέναους κύκλους και ταξιδεύουν από όργανο σε όργανο με συνεπιβάτη την παιδική φαντασία. Ένας πολεμικός χορός από τον Πόντο είναι το θέμα του τρίτου μέρους. Οι μουσικοί γίνονται πολεμιστές. Φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια σε μια μάχη με τον χρόνο, προσβλέποντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον».

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνδιοργάνωση του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης.