Οι συγγραφείς στην Αμερική κάνουν απεργία. Κάνουν απεργία γιατί δεν θέλουν να τους καπελώνουν τα μεγαλοσυμφέροντα, γιατί οι κολοσσοί της ψυχαγωγίας έχουν βγάλει τρελό χρήμα στην πλάτη τους την περίοδο της πανδημίας και γιατί αυτοί έχουν πάρει το ελάχιστο. Κάνουν απεργία γιατί το netflix και τα μεγάλα στούντιο δεν τους πληρώνουν σωστά και γιατί επίσης οι συγγραφείς στην Αμερική έχουν αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Γιατί έχουν παγιώσει τη θέση τους στη βιομηχανία, γιατί υπάρχει βιομηχανία!!! γιατί τα πνευματικά δικαιώματα έχουν αξία και γιατί γνωρίζουν την αξία αυτών. Γιατί γνωρίζουν ότι όλα ξεκινούν από τους συγγραφείς και γιατί πρέπει να αντιμετωπίζονται οι συγγραφείς με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Γιατί υπάρχουν (προφανώς) εργασιακά δικαιώματα!!! υπάρχουν δυνατά σωματεία και σοβαροί επαγγελματίες που μπορούν να διεκδικήσουν. Και μπορούν και θέλουν να συμπαρασύρουν στις διεκδικήσεις τους αυτές και τις υπόλοιπες χώρες με βιομηχανία θεάματος…
Η Ελλάδα λάμπει δια της απουσίας της γιατί πολύ απλά δεν έχει βιομηχανία. Γιατί δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα! Γιατί δεν υπάρχουν δυνατά σωματεία – ενώσεις. Γιατί υπάρχει μια συμβιβαστική διάθεση χρόνια τώρα με τα καπρίτσια των εκάστοτε κυβερνήσεων που χώνονται μέσα στα πόδια τους, συνήθως για κακό, γιατί ο πολιτισμός είναι στο “φτύσιμο” (ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς που συχνά άγονται και φέρονται με γνώμονα μόνο το ατομικό τους συμφέρον), ή τουλάχιστον αυτό έχει δείξει μέχρι στιγμής η Ιστορία. Και τα παραδείγματα είναι άπειρα!! Γιατί ποτέ δεν έβλεπαν ή αξιολογούσαν με αξιοκρατία αυτοί που έπρεπε να το κάνουν. Και γιατί μπορούν και επιλέγουν να “νομιμοποιούν” κλοπές ή “διαμεσολαβήσεις” ή άλλα ατοπήματα των “σοβαρών επαγγελματιών” του industry και γιατί προφανώς οι περισσότεροι είναι ικανοποιημένοι (φαίνεται) από τη συνθήκη “ψίχουλα και δάφνες”. Αρκεί να υπάρχει η… “βιομηχανία”, τώρα το πώς υπάρχει και πώς αντιμετωπίζονται οι συγγραφείς, σκηνοθέτες και λοιποί εργαζόμενοι δεν παίζει ρόλο.

Αρκεί να… τρουπώσεις (που λέει και ο Βουτσάς), τρούπωσες;

Πώς μπορείς λοιπόν να αλλάξεις αυτή τη βαθιά ριζωμένη συνθήκη των 50’ς που διατρέχει όλη τη χώρα χρόνια τώρα (και σε πολλούς τομείς;). Η κατάσταση στα μάτια μου παραμένει τραγελαφική…
Για να μπορέσει να συμβαδίσει η χώρα (έστω και στοιχειωδώς) χρειάζεται εμφύτευση ουσιαστικών αξιών και φυσικά σεβασμός στη βάση αυτής της … υποτιθέμενης βιομηχανίας της χώρας. Όλα ξεκινάνε από το δημιουργικό και όχι ανάποδα. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό. Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό θα συνεχίσει να άγεται και να φέρεται το υποτιθέμενο “greek industry” με τους γνωστούς τρόπους βολέματος και υποτίμησης ανθρώπων και αξιών, ζητιανεύοντας όπως πάντα το αυτονόητο. Και η αξία της συμβολής των συγγραφέων – δημιουργών είναι προφανώς ένα από τα πολλά και βασικά σίγουρα αυτονόητα.

Πως μπορείς λοιπόν να αλλάξεις αυτή τη βαθιά ριζωμένη συνθήκη των 50’ς που διατρέχει όλη τη χώρα χρόνια τώρα (και σε πολλούς τομείς;). -Και τουλάχιστον τότε είχαμε και μια Φίνος και ένα Σακελλάριο διαχρονικές αξίες! Τώρα;

“Everything starts with the writer, and we need to make sure that those who profit from the creative brilliance of writers, share those profits with writers, so they can be paid properly, enjoy fair working conditions and be treated with dignity and respect,” said WGGB president Sandi Toksvig, whom Americans will know from her time judging “The Great British Bake Off.” “These are the principles on which the trade union movement was founded, and they are more important today than they have ever been.”

* Η Βάγια Δανιηλίδου είναι σεναριογράφος- σκηνοθέτις