Τούτες οι ημέρες του Νοέμβρη είναι έντονα φορτισμένες συναισθηματικά όπως κάθε χρόνο, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, για τη Νικολέτα Μαρκούλη, που μεγάλωσε χωρίς το πατρικό χάδι. Γεννήθηκε τρεις μήνες αφότου ο πατέρας τη έφυγε από τη ζωή στις 20 Νοεμβρίου 1973, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι μνήμες ξυπνούν. Με φωνή πλημμυρισμένη από συγκίνηση περιγράφει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, όσα συνέβησαν εκείνο το μοιραίο απόγευμα, έτσι ακριβώς όπως της τα μετέφεραν οι συγγενείς της και όσοι είδαν τον πατέρα της πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στην Αθήνα.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των παιδικών αναμνήσεων και των αφηγήσεων από τους δικούς της ανθρώπους, κάνει εικόνες τα όσα διαδραματίστηκαν καθώς είναι έντονα χαραγμένα στη μνήμη και στη συνείδησή της. «Ο πατέρας μου ήταν στην Αθήνα για δουλειά. Ήταν πωλητής, άνθρωπος του μεροκάματου και εκείνο το πρωί περνούσε από την πλατεία Βάθης, για να αγοράσει υλικά για τη δουλειά του. Στον δρόμο βρήκε έναν τραυματία. Πήγε αμέσως κοντά του για να τον βοηθήσει -δεν θα μπορούσε να αφήσει άνθρωπο πεσμένο, πήγε να τον σηκώσει και εκεί χτυπήθηκε. Σε έναν γείτονα που τον συνάντησε στο διάδρομο του νοσοκομείου Σωτηρία ζήτησε να ειδοποιήσει τη μητέρα μου, όπως και έγινε. Αν δεν ήταν ο γείτονας δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι είχε συμβεί», λέει.

Η μητέρα της, όπως περιγράφει η κ. Μαρκούλη, όταν έμαθε πως ο σύζυγος της τραυματίστηκε, έφυγε αμέσως από το μικρό τους χωριό, το Παρθένι Χαλκηδόνας, και παρόλο που ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, πήγε στην Αθήνα με τους γονείς του Νίκου. Σάββατο και Κυριακή δεν τους άφησαν να τον επισκεφτούν και τελικά τη Δευτέρα κατάφεραν να τον δουν. Όταν τον ρώτησαν πώς έγινε, τους είπε πως τον τραυμάτισε ένας μόνιμος λοχίας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τα έλεγε όλα με λεπτομέρειες. Μάλιστα, επειδή τους μιλούσε και τα περιέγραψε όλα με διαύγεια, αν και ήταν πολυτραυματίας, τους είχε δώσει την εντύπωση ότι θα γίνει καλά, αλλά τελικά δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Ύστερα από τρεις μήνες ήρθε στη ζωή η Νικολέτα. Πήρε το όνομα του πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, όπως ποτέ δεν τον έβγαλε από το μυαλό της, ούτε αυτή, ούτε οι υπόλοιποι συγγενείς.

«Τον μπαμπά μου τελικά τον “ γνώρισα” μέσα από ιστορίες συγγενών και φίλων, ουσιαστικά τον “ συνάντησα” από ακούσματα και μέσα από φωτογραφίες, καθώς η μητέρα μου ήταν έγκυος σε εμένα όταν εκείνος χάθηκε άδικα και σε μια στιγμή. Από μικρό παιδί ήξερα ότι ο μπαμπάς μου δολοφονήθηκε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου», λέει η κ. Μαρκούλη.
Μάλιστα, από τις πιο δύσκολες στιγμές για την ίδια, ήταν οι σχολικές εκδηλώσεις που της προκαλούσαν ανάμικτα συναισθήματα, αφού κάποιες φορές άκουγε μεμονωμένα σχόλια, όπως ότι «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο», ενώ αυτή ήταν ένα παιδί που έχασε τον πατέρα του εκεί. Σήμερα νιώθει ακόμη το τεράστιο κενό. Πολλά είναι τα «γιατί» και βαρύ το φορτίο, αλλά και μεγάλη η στεναχώρια, όταν βλέπει επεισόδια να αμαυρώνουν τη επέτειο και να τραυματίζουν τη Δημοκρατία. Είναι, όμως, και γεμάτη συγκίνηση που στο μικρό χωριό που έχει ταφεί ο πατέρας της θα γίνει φέτος τιμητική εκδήλωση για πρώτη φορά.

«Σαράντα εννέα χρόνια μετά θα βρεθούμε στο χωριό Παρθένι Χαλκηδόνας. Η εταιρεία Φίλων του Χώρου Μνήμης της Αντιδικτατορικής Αντίστασης (1967-1974) στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιεί εκδήλωση τιμής και μνήμης στον τάφο του Νικόλαου Μαρκούλη, ο οποίος, σύμφωνα με κρατικό έγγραφο, «τραυματίστηκε βαριά το βράδυ της 17ης Νοέμβρη 1973, στην πλατεία Βάθης, από πυροβόλο όπλο υπαξιωματικού του στρατού, στην προσπάθειά του να σώσει άλλον τραυματία», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο πρόεδρος της εταιρείας των Φίλων του Χώρου Μνήμης, δημοσιογράφος Χρίστος Ζαφείρης.
Με το επιτόπιο μνημόσυνο του Νικόλαου Μαρκούλη και την παρουσία συγγενών και κατοίκων της περιοχής, οι Φίλοι του Χώρου Μνήμης θέλουν να τιμήσουν όλους τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 και του αντιδικτατορικού αγώνα.

Η εκδήλωση για τον Νικόλαο Μαρκούλη, που είναι ανοιχτή σε όσους θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη του, θα γίνει το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022, στις 11πμ, στο νεκροταφείο του Παρθενίου (κοντά στη Χαλκηδόνα).

Κείμενο- Φωτογραφία: ΑΠΕ/ΜΠΕ