Τι γίνεται με τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης; Γιατί δεν χρηματοδοτούνται επαρκώς μια που ο κόσμος επιθυμεί τη λειτουργία τους; Γιατί δεν ενισχύεται ο θεσμός; Είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει  Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιωτικών ΚΔΑΠ και τα οποία ακολουθούν στην ολότητά τους.

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιωτικών ΚΔΑΠ αναρωτιέται τα εξής:

“Προσπαθώντας να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας ύστερα από όλα τα τραγελαφικά που έχουν γίνει κι αφορούν τον κλάδο μας όλο αυτό το διάστημα, θα θέλαμε να θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα:
Α) Γενικά ερωτήματα:
1. Γιατί δεν αυξήθηκε η χρηματοδότηση όσον αφορά τα ΚΔΑΠ; Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος το θέλει. Η κυβέρνηση επαίρεται για την ανάπτυξη, αλλά για την κοινωνική πολιτική καμία αύξηση.
2. Γιατί δεν ενισχύεται ο θεσμός των ΚΔΑΠ, που κορυφαίοι επιστήμονες έχουν αναδείξει ως εξαιρετικό εργαλείο κατά του δημογραφικού προβλήματος της χώρας; Αποδεικνύεται ότι χύνονται κροκοδείλια δάκρυα με τη συνεχή υποβάθμιση του θεσμού. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα ΚΔΑΠ είναι ιδιαίτερα διαδεδομένα στη Βόρεια Ελλάδα και κατά κύριο λόγο σε φτωχότερες περιοχές που δεν έχουν τα παιδιά πολλές επιλογές για να διευρύνουν τους  ορίζοντές τους.
3. Γιατί, ενώ ο πρωθυπουργός τονίζει την αναγκαιότητα διεύρυνσης του γνωστικού πεδίου των παιδιών και σε άλλους τομείς, δεν χρησιμοποιείται και δεν ενισχύεται το πρόγραμμα των ΚΔΑΠ, που κάνει ακριβώς αυτό και λειτουργεί ήδη; Ένα πρόγραμμα που είναι κατά γενική ομολογία επιτυχημένο.
Μήπως είναι βολικότερο να γίνουν προεκλογικές προσλήψεις στα ολοήμερα σχολεία; Σημειωτέον ότι το προσωπικό των ΚΔΑΠ είναι πτυχιούχοι εξειδικευμένοι επιστήμονες του παιδαγωγικού τομέα.

Β) Ειδικότερα ερωτήματα αναφορικά με το πρόγραμμα των voucher:
4. Γιατί δεν παίρνουν προτεραιότητα τα παιδιά για ΚΔΑΠ ΜΕΑ από όλο το πρόγραμμα, αλλά μόνο από τα παιδιά για ΚΔΑΠ τυπικής ανάπτυξης;

5. Γιατί αποφασίζεται ότι θα πάρουν voucher όλα τα παιδιά για βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, με διευρυμένα εισοδηματικά κριτήρια κι ότι περισσέψει για ΚΔΑΠ; Γιατί δίνονται voucher σε όλα τα παιδιά για βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν τόσες διαθέσιμες θέσεις και το voucher είναι «κενό γράμμα»;
Και γιατί δεν δίνεται σε γονέα που έχει παιδιά και σε παιδικό και σε ΚΔΑΠ το δικαίωμα να επιλέξει που εκείνος κρίνει ότι το χρειάζεται περισσότερο;
6. Γιατί δε δίνεται – όπως έχει γίνει επιτυχημένα και στο παρελθόν – η δυνατότητα δεύτερης κατανομής από ανενεργά voucher από βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς;
7. Γιατί, αν κάποιος γονέας – για οιονδήποτε λόγο δε μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα – δε του δίνεται η δυνατότητα αλλαγής και μετάβασης σε επιλαχόντες μιας και είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν; Αντίθετα χάνει το voucher και τιμωρείται η δομή που δε μπορεί να κάνει κανέναν σοβαρό προγραμματισμό υπαλλήλων; Και φυσικά η αξία του υπόλοιπου δε δίνεται ποτέ!
8. Γιατί δε δίνεται η δυνατότητα στις δομές ΚΔΑΠ να φιλοξενήσουν – όχι με voucher – αλλά νόμιμα με πληρωμή παιδιά γεννημένα το 2018 που δε μπορούν να πάνε ούτε σε παιδικό ούτε σε ΚΔΑΠ νόμιμα; Και ειδικά αυτό δεν κοστίζει κυριολεκτικά τίποτα στο πρόγραμμα!
Συμπερασματικά:
Όπως αντιλαμβάνεστε από τα παραπάνω, είναι δευτερευούσης σημασίας, διάφορες άλλες εξόφθαλμες αστοχίες, όπως η επιλογή ημερομηνίας των αιτήσεων (02/08-12/08 που όλη χώρα υπολειτουργεί λόγω
διακοπών), η δυσλειτουργία της πλατφόρμας των αιτήσεων, για έβδομη (7η ) συνεχόμενη ημέρα, ή τα παράλογα δικαιολογητικά που ζητάει η ΕΕΤΑΑ όπως η επισύναψη του ΑΜΚΑ, που αν πρέπει να ελεγχθεί υπάρχει ήδη σε όλα τα εκκαθαριστικά!
Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσουμε και την εξαιρετικά προβληματική επικοινωνία σε όλες τις προσπάθειες του Συλλόγου για επίλυση των ζητημάτων. Προφανώς αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ουσία του προβλήματος αλλά ποιος έχει τη δύναμη να περάσει πράγματα ή να εκβιάσει τον κρατικό μηχανισμό…
Δυστυχώς, το αποτέλεσμα είναι να κρυβόμαστε πίσω από έναν Νόμο που στη θεωρία έλυσε ζητήματα αλλά στην πράξη δεν εφαρμόζεται λόγω αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών και παρά τις συνεχόμενες, στοιχειοθετημένες κι επώνυμες καταγγελίες του Συλλόγου. Ποιος φταίει γι’ αυτό;
Καταλήγοντας, κι έχοντας ζήσει κι αλλιώς το πρόγραμμα, χωρίς κανένα από αυτά τα ζητήματα αναρωτιόμαστε:
Ειλικρινά θα μπορούσατε να κάνετε κάτι χειρότερο; Θα καταφέρετε να αυξήσετε ακόμη περισσότερο τους απορριπτέους του προγράμματος;