Η Άγκυρα επιλέγει προπαγανδιστική επιχειρηματολογία ακριβώς όμοια με τις ελληνικές αιτιάσεις για τις παρανομίες της. Επιδιώκει να αντιστρέψει την εικόνα του παρία που η ίδια προβάλλει διεθνώς και να εμφανίσει την Αθήνα ως «προκλητική» και «επεκτατική». Κάνει μάλιστα λόγο για δήθεν κακομεταχείριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Επικαλείται τη Συνθήκη της Λωζάννης ξεχνώντας πως σε αυτήν η μειονότητα δεν περιγράφεται ως «τουρκική» αλλά ως μουσουλμανική. Και αυτό όταν οι τουρκικές αρχές έχουν εξαναγκάσει σε φυγή τη ρωμαίικη μειονότητα Ίμβρου, Τενέδου και Κωνσταντινούπολης, αφήνοντας σήμερα στα μέρη αυτά τρεις, περίπου, χιλιάδες ψυχές.

Ο ελληνισμός δεν εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη αναζητώντας αλλού οικονομικές ευκαιρίες, όπως ισχυριζόταν ο Τουργκούτ Οζάλ. Εκπατρίσθηκε διότι οι εναντίον του οθωμανικοί διωγμοί μετουσιώθηκαν, επί Τουρκικής Δημοκρατίας, σε διωκτική τακτική. Τα «Τάγματα Εργασίας» (AMELE TABURU), ο «Φόρος Περιουσίας» (VARLIK VERGISI), η ρωμαίικη «νύχτα των κρυστάλλων» του Σεπτεμβρίου του 1955 – με τη μαζική καταστροφή μειονοτικών περιουσιών στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, την καταστροφή των εκκλησιών τους και τους φόνους κληρικών τους – δεν αποτελούν εγκλήματα παραγεγραμμένα. Όπως και οι διοικητικές διώξεις των Ρωμιών της Ίμβρου που βρέθηκαν αίφνης να «συμβιώνουν» με καταδίκους αγροτικών φυλακών, που είδαν τα σχολεία τους να κλείνουν και διοικητικές πράξεις να τους εξαναγκάζουν σε οριστική φυγή. Ας θυμηθεί η Άγκυρα την περιφρόνησή της στις προβλέψεις του άρθρου 14 της Συνθήκης της Λωζάννης. Η Ίμβρος και η Τένεδος δεν «απήλαυσαν ειδικής διοικητικής οργάνωσης αποτελούμενης από τοπικά στοιχεία». Η Άγκυρα, που επικαλείται τις διεθνείς συνθήκες, ας δώσει απαντήσεις για το εάν η τήρηση της τάξης στα δύο νησιά εξασφαλίστηκε «με αστυνομία στρατολογούμενη μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού» (άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης). Και, φυσικά, αν τα δύο αυτά νησιά τής παραχωρήθηκαν υπό την αίρεση της τήρησης των συγκεκριμένων όρων.

Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η αποστρατιωτικοποίηση αποτελεί προϋπόθεση για την ελληνική κυριαρχία των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αν και ουδείς παρόμοιος όρος υφίσταται. Προσδοκά όμως πως αφελείς ή πρόθυμοι τρίτοι θα υιοθετήσουν την παραμόρφωση της πραγματικότητας γνωρίζοντας πως μερικοί είτε αδιαφορούν για τις «λεπτομέρειες», είτε κωφεύουν λόγω συμφερόντων. Έτσι, επικαλείται ένα ανύπαρκτο διεθνές δίκαιο καλώντας την Ελλάδα σε διμερή συνεννόηση, με ΗΠΑ, Βρυξέλλες και συμμάχους χωρίς λόγο. Απαιτώντας αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών ενώ η ίδια θα διατηρεί στρατιά και μεγάλο αποβατικό στόλο στη μικρασιατική ακτή, θα κατέχει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας – αναγνωρίζοντας μόνη αυτή και κηδεμονεύοντας το κατοχικό μόρφωμα –, θα επισείει απειλές πολέμου στην Ελλάδα, θα αρνείται κυριαρχικά δικαιώματα ελληνικών νησιών, θα πραγματοποιεί δεκάδες υπερπτήσεών τους, θα επικαλείται την τουρκολιβυκή συμφωνία-έκτρωμα, θα προχωρεί σε υποθαλάσσιες γεωτρήσεις θεωρώντας πως όλα της ανήκουν και κατηγορώντας την Αθήνα για «επεκτατισμό και επιθετικότητα».

Η Τουρκία ελπίζει πως κάποιοι Δυτικοί θα κορεσθούν και πως οι «πρόθυμοι» θα τη συνδράμουν έστω και πλαγίως. Αν όμως συνεχίσει έτσι, ας μη διαμαρτύρεται για την παντοειδή δραστηριοποίηση της ελληνικής διπλωματίας και για τις δυτικές αντιδράσεις στην πώληση αμυντικού υλικού σε αυτήν. Όσο επιμένει στον εξαναγκασμό της Αθήνας σε παραχωρήσεις τόσο η τελευταία θα δραστηριοποιείται με κάθε τρόπο για την προάσπιση των ελληνικών δικαιωμάτων και συμφερόντων.

Ο Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης επί τιμή, ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ- Η αναδημοσίευσή του φέρει τη σύμφωνη γνώμη του συντάκτη του