Σε μια χρονική περίοδο κρίσιμη για τη Δύση, η Τουρκία προβάλλει διαπραγματευτικό σκεπτικισμό σε σχέση με την ένταξη στο ΝΑΤΟ δύο σκανδιναβικών χωρών. Εκμεταλλεύεται τη συγκυρία του Ουκρανικού προκειμένου να αποκομίσει οφέλη που η ίδια της η στάση τής έχει στερήσει από την αμερικανική πλευρά. Την ίδια στιγμή, ο έλληνας πρωθυπουργός πραγματοποιεί επίσκεψη στις ΗΠΑ όπου κατά τις συναντήσεις του θα «τοποθετήσει εμφανώς στον χάρτη» την εικόνα της Ελλάδας ως στρατηγικού εταίρου των ΗΠΑ, ως ενεργειακού κόμβου, ως αξιόπιστου συμμάχου και παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Ενός συμμάχου που δυστυχώς είναι υποχρεωμένος να περισπάται λόγω του αναθεωρητισμού της Τουρκίας η οποία αδιάλειπτα δρα ανατρεπτικά και χωρίς να προσφέρει τις αναμενόμενες θετικές της υπηρεσίες στους εταίρους της, αποστασιοποιούμενη από κάθε σχεδόν δυτική πρωτοβουλία έναντι της ρωσικής επιθετικότητας.

Ο έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται στην αμερικανική πρωτεύουσα σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία αλλά και σε μια στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα μπορεί και να τονίσει ιδιαίτερα την πολλαπλή σημασία της για τη Δύση και να αξιώσει συγκεκριμένες πράξεις αλληλεγγύης. Η ελληνική πλευρά έχει εικόνα της πραγματικότητας γνωρίζοντας τους συσχετισμούς της σημασίας που αποδίδουν οι ΗΠΑ τόσο στην ίδια όσο και στην Τουρκία. Το σημαντικό όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι ο έλληνας πρωθυπουργός να πείσει τους αμερικανούς ακροατές του για την ιδιαίτερη βαρύτητα της απερίσπαστης άσκησης της συμμαχικής συμβολής της δημοκρατικής Ελλάδας και – κυρίως – για την ολέθρια ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στα δυτικά συμφέροντα η τουρκική επιθετική πολιτική κατά της Αθήνας.

Καλοδεχούμενα τα, διαχρονικά επαναλαμβανόμενα, καλά λόγια αξιωματούχων διαδοχικών αμερικανικών κυβερνήσεων. Το ζητούμενο όμως από την Αθήνα είναι να διαπιστώσει έργω και όχι λόγω την απτή εκτίμηση για όσα προσφέρει στην Ουάσιγκτον. Με πρώτες στη σειρά τη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη. Και όταν γίνεται αναφορά σε έργα, αυτά για την Ελλάδα είναι η ανταπόδοση των πραγματικά πολλών και σημαντικών ελληνικών προσφορών, με ευθείες δηλώσεις στήριξης, με όχι διστακτική αντιμετώπιση πώλησης αμυντικού υλικού για τον στρατό ξηράς, θάλασσας και αέρα. Η Αθήνα περιμένει τουλάχιστον την πολιτική και όχι τη γραφειοκρατική αντιμετώπισή της στα αιτήματά της για τα περίφημα Arleigh Burke και τα F-35. Και μάλιστα σε τιμές αντίστοιχες του βάρους των μεγάλων ελληνικών διευκολύνσεων. Οι απτές αποδείξεις στήριξης είναι ό,τι πιο σημαντικό θα ανέμενε η Αθήνα από την Ουάσιγκτον. Καλή η δυτική επιθυμία για μια ισχυρή συμμαχία και για μια χρήσιμη σε αυτήν Τουρκία, αναγκαία όμως και η ενίσχυση και των σταθερών δημοκρατικών της πυλώνων, όπως η Ελλάδα, που δρουν υπέρ της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου χωρίς αμφιταλαντεύσεις και αναθεωρητισμούς. Σε μια ιστορική στιγμή κατά την οποία το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να υποδεχθεί τη Φινλανδία και τη Σουηδία ας μην παραγνωρίζεται η σταθερότητα της ανατολικής πτέρυγάς του. Αν η αμερικανική πλευρά δείξει τελικά στην πράξη ανταπόκριση στις ελληνικές προσδοκίες, ο έλληνας πρωθυπουργός θα έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος με την Αθήνα να συνεχίζει απερίσπαστη τον συμμαχικό και σταθεροποιητικό της ρόλο.

Το άρθρο του Γιώργου Κακλίκη, πρέσβη επί τιμή και ειδικού συμβούλου του ΕΛΙΑΜΕΠ δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ- Η αναδημοσίευσή του φέρει τη σύμφωνη γνώμη του συντάκτη του