Η μνήμη παραμένει ζωντανή- Η Ιστορία δεν δικάζεται!
Το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης (Β’ Ακυρωτικό), με την υπ’ αριθμόν 149/29-3-2022 απόφασή του, έκρινε παράνομη τη μετονομασία της οδού Αθανάσιου Χρυσοχόου σε οδό Αλβέρτου Ναρ, αποδεχόμενο ότι η σχετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης δεν είχε νόμιμη αιτιολογία. Το Δικαστήριο στήριξε την κρίση του σε μια επιλεκτική αξιολόγηση των στοιχείων της ιστορικής
έρευνας και της σχετικής βιβλιογραφίας, καταλήγοντας στην αλλοίωση των πορισμάτων καταξιωμένων επιστημόνων.
Κατά τον έλεγχο της νομιμότητας, το Δικαστήριο «ξέχασε» να αξιολογήσει το γεγονός ότι το όνομα του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου, φρούραρχου Θεσσαλονίκης και Γενικού Διοικητή Μακεδονίας επί ναζιστικής κατοχής, δόθηκε στην οδό από το Δημοτικό Συμβούλιο που είχε διορίσει η δικτατορία των συνταγματαρχών παράνομα και κατά κατάλυση του Συντάγματος.
Έσφαλε και δεν έλαβε υπόψη ότι η ελληνική πολιτεία, εξειδικεύοντας το περιεχόμενο των Συντακτικών πράξεων και Ψηφισμάτων που επανέφεραν την κοινοβουλευτική δημοκρατία στον τόπο το 1974, παρέχει έντονη προτροπή (Εγκύκλιος 204/1983) προς τους δημοτικούς άρχοντες να μετονομάσουν τις οδούς και τις πλατείες που φέρουν ονόματα που συνδέονται με πρόσωπα και καταστάσεις που στέρησαν τον ελληνικό λαό από τις ελευθερίες του. Μια προτροπή – πολύχρονο αίτημα του ΣΦΕΑ
1967-1974 προς τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Παρέλειψε να μελετήσει όλα τα στοιχεία του φακέλου και ιδίως να μελετήσει την έκθεση του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, η οποία αποτυπώνει με ενάργεια τη δράση του Αθ. Χρυσοχόου κατά την διάρκεια της τριπλής Κατοχής, τη συνεργασία του με τους Ναζί κατακτητές και τη σύμπραξή του στον διωγμό των Εβραίων συμπολιτών μας.
Απέφυγε να αποτιμήσει την παρουσία του Αθ. Χρυσοχόου στη δίκη του «δήμιου της Θεσσαλονίκης» Μαξ Μέρτεν, όπου μετατράπηκε σε μάρτυρα υπεράσπισης του αρχιεγκληματία των Ναζί στη  Θεσσαλονίκη, προκαλώντας την αντίδραση όχι μόνον της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και του ίδιου του Προέδρου του Στρατοδικείου που δίκασε τον Μέρτεν. Έτσι, το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης διαμόρφωσε μια δική του εκδοχή της Ιστορίας, συνοπτική, απολύτως ανέριστη και μεροληπτική,
προκειμένου να αποφανθεί ότι «δεν συνάγεται ότι προέκυψαν σαφώς και επαρκώς οι εξαιρετικοί εκείνοι λόγοι που θα συνέβαλαν και θα δικαιολογούσαν την αναγκαιότητα της μετονομασίας της επίμαχης οδού».
Είναι προφανές το όλως εσφαλμένο και αβάσιμο της παραπάνω απόφασης και, γι’ αυτό, πρέπει να ασκηθούν τα νόμιμα ένδικα μέσα για την προσβολή και την αναίρεσή της.
Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΥΛΑΚΙΣΘΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ (ΣΦΕΑ) 1967-1974 καλεί το Δήμο Θεσσαλονίκης, υπερασπίζοντας και πάλι την εγκυρότητα της μετονομασίας της οδού, να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, ως συμβολή στην προσπάθεια η Θεσσαλονίκη, τιμώντας το μαρτυρικό και αντιφασιστικό – αντιστασιακό της παρελθόν, να ανακτήσει την ιστορική της μνήμη και να απαλλαγεί από τα φαντάσματα του κατοχικού καθεστώτος.