Μήνυμα Προέδρου Επιτροπής Ισότητας Δήμου Κιλκίς Μαρίας Μασμανίδου – Τσάβαλου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
“Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας”. Δανείζομαι τον τίτλο του βιβλίου της βραβευμένης με Νομπέλ Λογοτεχνίας Σβετλάνας Αλεξίεβιτς για να συνθέσω το μήνυμα της φετινής επετείου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Με μεγάλη πίκρα και προβληματισμό για όλα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες δύο εβδομάδες.
Οι εικόνες του νέου ευρωπαϊκού πολέμου συνθλίβουν. Βλέπουμε, νιώθουμε, συμπάσχουμε με το δράμα των γυναικών της Ουκρανίας. Γυναίκες μεσήλικες και ηλικιωμένες να κουλουριάζονται σε υγρά και κρύα υπόγεια για να προστατευθούν από τους βομβαρδισμούς. Εκατοντάδες γυναίκες να προσπαθούν απελπισμένα να διαφύγουν με κάθε μέσο από την εμπόλεμη ζώνη, περνώντας από κατεστραμμένες
γέφυρες, σκαρφαλώνοντας σε κορμούς δέντρων που χρησιμοποιούνται ως οχυρά αναχώματα,
Χιλιάδες γυναίκες που εγκαταλείπουν όπως – όπως την πατρίδα τους. Με ένα πρόχειρο σακίδιο στην πλάτη, αφήνοντας πίσω τους άντρες τους να πολεμούν, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά τους μικρά παιδιά να συγκεντρώνονται στα σύνορα αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο σε κάποια γειτονική χώρα. Γυναικόπαιδα εγκλωβισμένα σε ανενεργούς ανθρωπιστικούς διαδρόμους, εξαντλημένα από το κρύο και τις κακουχίες
μιας κουραστικής όσο και επικίνδυνης για τη ζωή τους εξόδου στην ελευθερία.
Γυναίκες άμαχες που αρνούνται να ξεριζωθούν από τις πατρογονικές τους εστίες γιατί η επιθυμία να μείνουν στη χώρα τους και να την υπερασπιστούν μαζί με το σπιτικό και την περιουσία τους είναι ισχυρότερη από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Ο πόλεμος έχει το πρόσωπο της γυναίκας. Τα μελανά του στίγματα βρίσκονται στο
χαμένο βλέμμα της συμφοράς για ότι καταστράφηκε, στο βουβό πόνο της απώλειας,
ακουμπούν στη νέα ταυτότητα που απέκτησαν, αυτή του πρόσφυγα.
Το δάκρυ τους, ο λυγμός κάθε γυναίκας που έχει ζήσει τα τραύματα του πολέμου, μας πλημμυρίζει με θλίψη και οργή αλλά και με μια αποφασιστική δύναμη που απαιτεί να
σιγήσουν τα όπλα.
Το μήνυμα της 8ης Μαρτίου είναι ξεκάθαρα αντιπολεμικό. Δεν είναι ουτοπία η ειρήνη και ως γυναίκες οφείλουμε να δώσουμε άλλη πνοή στο φιλειρηνικό κίνημα. Να γίνουμε μια μεγάλη αλυσίδα αλληλεγγύης για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος που σκοτώνει, που καταστρέφει, που καταβροχθίζει τον πολιτισμό μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα έργα ειρήνης.
Μόνο μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας.