Είναι εύλογα τα ερωτηματικά που ακολουθούν κάποιες επιλογές οικονομικά ισχυρών εταίρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εξακολουθούν να πωλούν στην αναθεωρητική Τουρκία εξελιγμένης τεχνολογίας πολεμικό υλικό. Προτάσσουν, βέβαια, τα περί συμμάχου και οικονομικού τους εταίρου, αδιαφορώντας για τους κινδύνους μιας τέτοιας συναλλαγής σε βάρος της συμμάχου και εταίρου τους Ελλάδας αλλά και της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι, αφειδώς προσφέρεται βαρύ πολεμικό υλικό στην επιθετική Τουρκία, ενώ περισσεύει η περίσκεψη για την αποστολή ενισχύσεων στη δυστυχή Ουκρανία, στην οποία απλώς προσφέρονται κάποιες χιλιάδες κράνη για την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης ρωσικής εισβολής.

Θα ήταν σκόπιμο οι εταίροι αυτοί να στρέψουν τη ματιά προς το Παρίσι και να αφουγκραστούν τον γάλλο πρόεδρο που καλεί την ευρωπαϊκή οικογένεια να συντάξει τις δυνάμεις της και να υψώσει διεθνές πολιτικό ανάστημα. Υπάρχουν, βέβαια, φωνές που αναφέρονται σε ναπολεόντειες φιλοδοξίες του Εμανουέλ Μακρόν και σε προσπάθεια ανάληψης των ηνίων της ΕΕ, ενώ, παράλληλα, αποδίδονται στο Παρίσι σκέψεις για μαζικές πωλήσεις προϊόντων της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας σε εταίρους αλλά και για την πρωτοκαθεδρία στα πράγματα της Ένωσης που, όπως προδικάζουν, θα καταλήξει υποχείριο της μόνης ηπειρωτικής πυρηνικής δύναμης. Και άλλοτε οι «μικροί» φοβούνταν τα πρωτεία των λίγων ισχυρών, σύντομα όμως – και ευτυχώς – έγινε ευκρινώς ορατό το συμφέρον «του ανήκειν» σε μια μεγάλη και ισχυρή ευρωπαϊκή οικογένεια. Αν και οι εναντίον της μομφές ουδέποτε έπαψαν να ακούγονται, ουδείς – πλην Ηνωμένου Βασιλείου – σκέφτηκε σοβαρά μια αποστασιοποίηση από το πιο πετυχημένο πολιτικό τόλμημα στον κόσμο. Οι λίγες αρνητικές κραυγές που ακούστηκαν μέσα στη δίνη της πρόσφατης μεγάλης οικονομικής κρίσης καλύφθηκαν από τη φωνή της λογικής.

Αν σήμερα τα ευρωπαϊκά κράτη μείνουν αδρανή μέσα στην τόση αναταραχή που προκαλεί η σημαντική μετατόπιση του αμερικανικού ενδιαφέροντος πέρα από την Ευρώπη, οι αδημονούντες να κυριαρχήσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά σε σημαντικές για αυτήν περιοχές θα δουν τις βλέψεις τους να ευνοούνται. Όπως και μικροί και μεγάλοι της ηπείρου θα αποδεχθούν μια κακή μοίρα. Το κάλεσμα για ανάκτηση της φωνής της ΕΕ έγινε. Δεν αποτελεί τελεσίγραφο, ούτε υστερόβουλη πρωτοβουλία. Το κάθε μέλος μπορεί να αρθρώσει λόγο και προτάσεις. Ας μην απορριφθεί η κραταίωση της ΕΕ ως όλου από ένα πνεύμα ρουτίνας, εφησυχασμού και στενών συμφερόντων. Και ας σκεφτούν όσοι αντιτίθενται, αδιαφορούν ή χλευάζουν την πρόταση αυτή πόσο πετυχημένη ήταν στην πράξη η συνεργασία κάποιων χωρών στην ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής αεροπορικής πολιτικής βιομηχανίας. Το ίδιο – όσα εμπόδια και δυσκολίες και αν προκύψουν – μπορεί να συμβεί και σε άλλους τομείς με ξεχωριστά σημαντικό εκείνον της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας. Μιας όχι «εύηχης λύσης», όμως επείγουσας και αναγκαίας για τη θωράκιση ενός οράματος που, αν και συνέβαλε επί δεκαετίες στην ειρήνη μέσα στην Ευρώπη, υποσκάπτεται από τα τρωκτικά του ακραίου εθνικισμού, της οικονομικής ιδιοτέλειας και της απουσίας ήθους.

Το άρθρο του κου Κακλίκη δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ- Η αναδημοσίευσή του φέρει τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα του