Έχουμε περάσει οριστικά στην εποχή της κλιματικής κρίσης και των «ακραίων καιρικών φαινομένων»: όσοι εθελοτυφλούν, σαφώς εγκληματούν όχι μόνο απέναντι στις μελλοντικές γενιές αλλά και στην παρούσα. Οι παραδοσιακές ελλείψεις σε υποδομές, μηχανήματα, προετοιμασία, εκπαιδευμένο προσωπικό, προστασία και διάσωση, καταδεικνύουν τις ευθύνες όσων άσκησαν ή ασκούν εξουσία, κεντρική ή τοπική. Πολύ περισσότερο, όταν η κυβέρνηση του «επιτελικού κράτους» μόλις το περασμένο καλοκαίρι απέδειξε ότι δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τις πυρκαγιές.

Η κυβέρνηση ζητάει συγκαταβατικά συγγνώμη αλλά ταυτόχρονα ρίχνει την ευθύνη στους ιδιώτες που διαχειρίζονται την Αττική Οδό, στην Περιφέρεια και στους πολίτες που υποτίμησαν τη δριμύτητα του χιονιά. Το χρήμα, που μοιράζει εκ των υστέρων για αποζημιώσεις, θα μπορούσε να είχε δοθεί για την προετοιμασία αντιμετώπισης των ακραίων καιρικών φαινομένων. Και σε κάθε περίπτωση τα χρήματα αυτά λείπουν από άλλους πολίτες που δεινοπαθούν, από τα κενά στο σύστημα της Υγείας που κάνουν τη χώρα πρωταθλήτρια σε νεκρούς και από τη σοβαρή επένδυση που απαιτεί η επείγουσα έξοδος από το αδιέξοδο μοντέλο ανάπτυξης που υπηρετούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Όσο άβολο κι αν μας φαίνεται, όλες οι πολιτικές θα πρέπει να προσαρμοστούν στην αντιμετώπιση του κλιματικού χάους, που ολοένα και επιδεινώνεται. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με τα συνήθη επικοινωνιακά ή κοινοβουλευτικά παιχνίδια των παραδοσιακών εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, που συνεχίζει να ρητορεύει περί κλιματικής αλλαγής και στην πράξη συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτικές που υποσκάπτουν τη ζωή και τη φύση.