Σάββατο πρωί, το πρώτο του Ιουνίου. Η πόλη ζει την πρώτη ζεστή της μέρα έπειτα από μια βδομάδα πολλών βροχοπτώσεων στη διάρκεια των οποίων οι κεντρικοί δρόμοι της Θεσσαλονίκης μετατράπηκαν σε βενετσιάνικα κανάλια – για μια ακόμη φορά.

Σάββατο πρωί, το πρώτο του Ιουνίου. Η Αλκίππη – το καράβι “σκούπα” του ευαίσθητα περιβαλλοντικά Θερμαΐκού κόβει βόλτες μαζεύοντας ό,τι μπορεί από τη θάλασσα. Της ξεφεύγουν μερικά ποντίκια τα οποία πνίγηκαν από τα νερά που πλημμύρισαν τις προηγούμενες μέρες την πόλη.

Σάββατο πρωί, το πρώτο του Ιουνίου. Μπροστά στο λιμάνι της πόλης οι τουρίστες πηγαινοέρχονται για να θαυμάσουν την πρωτεύουσα των Βαλκανίων (θα θέλαμε, αλλά απέχουμε διαστημική απόσταση από αυτό).

Σάββατο πρωί, το πρώτο του Ιουνίου και θα περίμενε κανείς τα φρεάτια που ευθύνονται για τους πλημμυρισμένους δρόμους να έχουν καθαρίσει για να μην πνίγεται η πόλη με την πρώτη ή και δεύτερη ή γενικώς νεροποντή.

Σάββατο πρωί, το πρώτο του Ιουνίου η βρομιά της Θεσσαλονίκης έκανε πάρτι σε όλους τους δρόμους, κεντρικούς και κάθετους με κάθε λογής σκουπίδια – από καφέδες και τσιγάρα μέχρι οθόνες υπολογιστών και καναπέδες.

Κυριακή πρωί, την πρώτη του Ιούνη δένουν στο λιμάνι και για πρώτη φορά 2 κρουαζιερόπλοια. Τα υποδέχονται μετά… κουλουριών και χορών τοπικοί άρχοντες, σε μια σκηνή που θυμίζει – όπως είπε μια φίλη τη Μάρθα Καραγιάννη που κερνούσε κεφτεδάκια… ή που θύμιζε μια χώρα – μπανανία. Διότι… υπάρχουν λαοί που έχουν ως έθιμο εδώ και χρόνια να υποδέχονται με λουλούδια και χορούς τους καλεσμένους τους σε ειδικές περιστάσεις. Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά: Όταν προσφέρουν εδώδιμα ή όταν υποδέχονται με χορούς έχουν προβλέψει η εικόνα της πόλης τους να είναι πεντακάθαρη, οργανωμένη, φροντισμένη. Γιατί αν δεν έχουν προβλέψει για αυτά ο τουρίστας όσο και να του αρέσει το κουλούρι θα βάλει στην πόλη 0 εις το πηλίκον ή στην καλύτερη περίπτωση θα πει πως είμαστε για τα πανηγύρια.

Κείμενο- Φωτογραφία: Δήμητρα Μακρή