O Γκέργκο και ο Λέναρντ είναι ένα νεαρό ζευγάρι που ζει σε μια απομονωμένη κοινότητα Ρομά, στην πιο φτωχή περιοχή της Ουγγαρίας, σ’ έναν τόπο όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείται ασυγχώρητη αμαρτία. Αν και μαθημένοι να ζουν σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον, παίρνουν την απόφαση να μετακομίσουν στη Βουδαπέστη για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους: να γυρίσουν ένα κινηματογραφικό μιούζικαλ. Αλλά το τραγικό γεγονός του αιφνίδιου θανάτου της μητέρας του Γκέργκο θα τους αναγκάσει να επιστρέψουν, προσπαθώντας να πείσουν μια οικογένεια που τους είχε αποκηρύξει να αποδεχτεί τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Γιατί γνωρίζουν ότι ο δρόμος για την ευτυχία περνά μέσα από την αποδοχή και ότι, ακόμα και αν φαίνεται στενός, πάντα θα χωράει τη μεγαλύτερη επιθυμία.

Ένας λόφος στο Κιργιστάν που κατοικείται από άντρες, γυναίκες και παιδιά. Καπνός, πουλιά, μια χωματερή που μοιάζει μ’ έναν σύγχρονο Λεβιάθαν. Ανάμεσά τους, ένας τραυματισμένος πρώην στρατιώτης, μια μητέρα που θρηνεί, νέοι άνθρωποι που ζουν και αντιμετωπίζουν το πεπρωμένο τους, στερημένοι από κάθε μέλλον. Η βίαιη κληρονομιά της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης ανατέμνεται σ’ ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε έναν χώρο που αποτελεί το υπέρτατο σύμβολο της παγκοσμιοποιημένης κατανάλωσης – στο απώτατο άκρο της αξιακής αλυσίδας του καπιταλισμού, σε μια χώρα στις παρυφές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Σαν ένα απόσπασμα από την Κόλαση του Δάντη, το ντοκιμαντέρ αυτό αποδεικνύει πως ο κινηματογράφος μπορεί να αποτελέσει μια γενναιόδωρη πράξη μοιράσματος, έναν κινηματογράφο του σεβασμού, βασισμένο στις πλαστικές του ιδιότητες, τη νηφάλια δύναμη των πλάνων του και τον γλαφυρό του ρυθμό. Ένας κινηματογράφος πολιτικός, ο οποίος, χωρίς να καταφεύγει σε ρητορείες ή κάποιο κυρίαρχο αφήγημα, μας φέρνει σε επαφή με ό,τι δεν γίνεται αποδεκτό, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι η ύψιστη αξία ανάμεσα σε όλες είναι η ανθρώπινη ζωή.