Μια τέτοια ζωή ονειρευόμαστε άραγε όλοι; Αλήθεια;

Μια ζωή για ένα νεαρό παιδί στον τουρισμό που δεν το πείραζε να σερβίρει σε πελάτες μέσα στη θάλασσα;

Αλήθεια τώρα; Σε κατασκευές που παράνομα καταλαμβάνουν θαλάσσιο χώρο; Σε τουρίστες που η χαλαρότητά τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που πληρώνουν 200 ευρώ πουρμπουάρ για να τους πάει ο σερβιτόρος το μοχίτο στη θάλασσα; Σε συνθήκες εργασίας που θυμίζουν αρχαία… Αίγυπτο; Σε απόλυτη έλλειψη ελέγχου από την επιθεώρηση εργασίας που αφήνει τους ιδιοκτήτες των μπιτσόμπαρων ανεξέλεγκτους να συμπεριφέρονται έτσι στους εργαζόμενούς τους;

Αλήθεια; Τέτοιο τουρισμό θέλουμε ως χώρα; Να υπηρετούμε με αυτόν τον τρόπο τον τουρίστα; Ως υποτελείς και να ευγνωμονούμε για το γερό πουρμπουάρ; Αλήθεια τώρα;

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί όλο αυτό το σκηνικό… Αλγεινή και για το παιδί το οποίο το έμαθαν να προσκυνάει το χρήμα και να αδιαφορεί για την υγεία του, για την προσωπικότητά του για τις σωστές συνθήκες εργασίας του.

Αλγεινή για τις συνθήκες εργασίας- ένα laissez faire laissez passer σε όλο του το μεγαλείο.

Απόλυτη ασυδοσία και στις δυο περιπτώσεις.

Δήμητρα Μακρή