Υπάρχουν δύο βασικά θέματα που πρέπει να επισημανθούν. Το πρώτο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναεπικοινωνιακό φαινόμενο χαρακτηριστικό για τον τρόπο για να πολιτευτεί κάποιος πέραν και του Στέφανου Κασσελάκη. Η αποϊδεολογικοποίηση, η απουσία Πολιτικής είναι εδώ και υποκαθίστανται από φρεσκάδα, ωραίο χαμόγελο, κοσμοπολίτικη άνεση, ένα success story πολύ όμορφο για να είναι αληθινό αρκεί να μην προκύψουν σκελετοί στην ντουλάπα και ένα life style ενός που μίσησε τον καπιταλισμό όταν εργαζόταν στην Goldman Sachs και γι αυτό επένδυσε και έγινε εκατομμυριούχος. Τι πολιτικό φορτίο κομίζει; Θέλει καλή Παιδεία και Υγεία (πρωτότυπο!), προσθέτει λίγο διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και λίγο από εθελοντική στράτευση, δηλαδή τίποτα. Όταν δε, συνάντησε δυσκολίες σε μια συνέντευξη, εγκαινίασε να απαντά μόνος του στα social media σε ερωτήσεις ή σε ενστάσεις που ακούγονται.

Αναφερόμαστε σε μια επικοινωνιακή καταιγίδα πολύ καλά σχεδιασμένη και άριστα υλοποιημένη, σε μια υπερπαραγωγή υψηλού επαγγελματισμού. Ακόμα και ο χρόνος ανακοίνωσης μόλις δεκατρείς μέρες πριν τις εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ, επιλογή που παραπέμπει σε «γρήγορο πόλεμο» ώστε να μη φανούν οι αδυναμίες και να κρατήσει η αύρα, δείχνει επαγγελματισμό, σχεδιασμό, σοβαρό επικοινωνιακό επιτελείο που έχει εργαστεί, σκεφτεί, καθορίσει στρατηγική.

Έχει δε, αξία ότι αυτό το πείραμα, αυτή η επιχείρηση εξελίσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα κόμμα της Αριστεράς και με πρωταγωνιστή τον Στέφανο Κασσελάκη που μοιάζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα στο συριζαϊκό τοπίο και εκφράζει, εκπροσωπεί ό,τι είναι απεχθές για το ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά την ίδια ώρα που έδωσε δημοσιότητα και ενδιαφέρον για τις εκλογές νέου προέδρου, έδειξε τα όρια και τη δυσχερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, την απελπισία δυνάμεών του, δυνάμεων που τον στήριξαν και διαπιστώνουν ότι δεν μπορεί να διαδραματίσει ένα σοβαρό ρόλο κόντρα στον Κ. Μητσοτάκη. Ουσιαστικά η προβολή της συγκεκριμένης υποψηφιότητας απαξιώνει και όλες τις άλλες υποψηφιότητες που μέχρι και τώρα δεν έχουν πει τίποτα για τις αιτίες της συντριβής και των αλλαγών που είναι απαραίτητες σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ο πρώτος που είπε: «Μπορώ να νικήσω τον Κ. Μητσοτάκη».

Αυτό είναι το δεύτερο σημείο και πιο ουσιαστικό σε σχέση με ότι ζούμε. Τα γεγονότα αναδεικνύουν το άγχος, την αγωνία δυνάμεων να βρουν ένα πρόσωπο που να μπορεί γίνει «αντι Μητσοτάκης». Διάφορες δυνάμεις οι οποίες διαπιστώνουν ότι με κανένα από τα γνωστά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς  δεν μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος σε ορατό χρονικό διάστημα. Γι αυτό και προχωρούν στο πείραμα αυτό.

Θα πετύχει; Θα πετύχει μέσω ΣΥΡΙΖΑ ή ενός άλλου φορέα; Θα δούμε. Ακόμα βρισκόμαστε στα πρώτα επεισόδια της νέας σειράς η οποία φαίνεται προς το παρόν να πουλάει. Αυτή τη στιγμή με τον νέο πρωταγωνιστή ο οποίος επιμένει ότι μπορεί να νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη γιατί ξέρει οικονομικά, κερδίζει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς  και έχει γλωσσομάθεια! Αύριο ίσως με κάποιον άλλο, αν δεν τα καταφέρει αυτός. Αυτό είναι το πολιτικό διακύβευμα, αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από γενικές συζητήσεις για την αξία της επικοινωνίας και προσπαθήσει να κατανοήσει τι ακριβώς κρίνεται.

Και που είναι η Πολιτική; Μα μπορούν να γίνουν όλα αυτά μόνο με επικοινωνία; Ασφαλώς όχι και εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα του εγχειρήματος. Μπορεί η επικοινωνία να αναδεικνύει αστέρες που απασχολούν την επικαιρότητα για ένα διάστημα, όταν όμως λείπει η πολιτική ουσία, το ιδεολογικό υπόβαθρο, οι προτάσεις που πείθουν την κοινωνία, το μπαλόνι ξεφουσκώνει.

* Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι Διευθυντής Ερευνών της Opinion Poll

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο liberal.gr