Ευαισθησία, λογική και απλότητα, μακράν κάθε κρατούσας αντίληψης περί ηγεσίας, χαρακτήρισαν την ποιμαντορία του Πάπα Φραγκίσκου, σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα βιώνει τα επίχειρα της απουσίας τους από τη δημόσια σφαίρα.

Με το ενδιαφέρον του διαρκώς στραμμένο στους αδύνατους, τους αδικημένους και τους περιφρονημένους του κόσμου, έριχνε μια αχτίδα φωτός σε κάθε άνθρωπο που αναζητούσε την ελπίδα και προσέβλεπε σε μια διαφορετική ζωή, απαλλαγμένη από την υποκρισία και την επίπλαστη ευτυχία.

Η παρουσία του στη Λαμπεντούζα και στη Λέσβο, αποτέλεσε έμπρακτη κριτική ενός κόσμου που βρίσκεται σε ευθεία διάσταση με την αξία της αλληλεγγύης. Η δήλωσή του στη Λέσβο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με την πρόθεσή του να στηλιτεύσει έναν πολιτισμό που μετατρέπει σε τάφο μια θάλασσα που θα έπρεπε να ενώνει λαούς και πολιτισμούς. «Η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε έναν τάφο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», είχε τονίσει χαρακτηριστικά.

Για την αξιοπρέπεια συγκρούστηκε και με τη συντηρητική ιεραρχία στην ίδια την έδρα της Εκκλησίας που υπηρέτησε με συνέπεια, στο Βατικανό, προκειμένου να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα συνέβαλλαν στην οικοδόμηση «μιας εκκλησίας για τους φτωχούς».

Ο ιταλικής καταγωγής αναθρεμμένος στις φτωχικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες, πάπας Φραγκίσκος, αφήνει πίσω του μια βαριά παρακαταθήκη για κάθε άνθρωπο που είναι αποφασισμένος να μην λησμονήσει τι σημαίνει αξιοπρέπεια.