Συνέντευξη στη Μαρία Πετροπούλου

Η Κατερίνα Νικολαϊδου μιλά για την κωπηλασία, τις προπονήσεις, την αγάπη της για τον αθλητισμό, τη ζωή στην εποχή του κορονοϊού. Δίνει συγχαρητήρια στη Σοφία Μπεκατώρου, ελπίζει όλο αυτό που ζει η ανθρωπότητα να περάσει και εκμυστηρεύεται πως θα ήθελε να είναι η ζωή της στο μέλλον.

Καλησπέρα Κατερίνα και καλώσηρθες στην παρέα μας

Καλησπέρα Μαρία χαίρομαι πολύ για την πρόσκληση που μου έκανες

Που σε βρίσκω αυτό το καιρό;

Βρίσκομαι στην πατρίδα μου την Κατερίνη έπειτα από 12 χρόνια αποχής καθώς ερχόμουν 2-3 εβδομάδες το χρόνο, οπότε τώρα το απολαμβάνω. Είμαι σπίτι, μιας που όλα είναι κλειστά και τηρώ τους υγειονομικούς κανόνες.

Θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για το ημερήσιο πρόγραμμά σου, και για το αν κάνεις προπονήσεις καθώς αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υγείας τον τελευταίο καιρό

Αρχικά να πω πως είναι γνωστό πλέον στο ευρύτερο κοινό μου πως είμαι τραυματισμένη. Είναι ένας τραυματισμός ο οποίος με ταλαιπωρεί τρία χρόνια, και εκεί που τον ξεπερνούσα προέκυψε και άλλος. Συνήθως έτσι γίνεται γιατί όταν προσπαθείς να προφυλάξεις κάτι επιβαρύνεις άλλα μέρη του σώματος και υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστείς εκ νέου. Ευτυχώς μιλάμε για κάτι ελαφρύ που δεν χρειάζεται χειρουργική επέμβαση όμως πρέπει να υπάρξει χαλάρωση και ενδυνάμωση μαζί. Για να καταλάβεις ο πρώτος τραυματισμός μου ήταν στο πόδι, έτσι άλλαξα τον τρόπο προπόνησης προσπαθώντας να το προφυλάξω με αποτέλεσμα να δίνω περισσότερο βάρος στη μέση μου, στην οποία και υπάρχει ο δεύτερος τραυματισμός.  Όποιος λέει λοιπόν πως ο πρωταθλητισμός είναι ωραίος να του πω ότι κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Ο πρωταθλητισμός δεν είναι καθόλου ωραίος και καθόλου εύκολος. Άλλο αθλητισμός και άλλο πρωταθλητισμός. Όσον αφορά το ημερήσιο πρόγραμμα μου, ξυπνάω στις 9 η ώρα χαλαρή γιατί σκέψου πως όλα αυτά τα χρόνια ξυπνούσα στις 6. Πηγαίνω βόλτα τα 2 σκυλάκια μου. Αυτή τη στιγμή φοιτώ και σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, το ΙΕΚ ΑΛΦΑ που θα ήθελα να το ευχαριστήσω καθώς και τον σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών για τη συμβολή του. Σπουδάζω προπονητική λόγω του ότι είμαι ολυμπιονίκης και παράλληλα παρακολουθώ κάποια μαθήματα για να πάρω το πτυχίο της γ’ κατηγορίας στην ειδικότητα κωπηλασίας από τη γενική γραμματεία αθλητισμού, οπότε όπως καταλαβαίνεις έχω αρκετό διάβασμα. Το μεσημέρι κάνω μια προπόνηση στα δικά μου μέτρα μέχρι εκεί που μπορώ, όχι στο επίπεδο που έκανα πριν λόγω των τραυματισμών μου.

Προπονείσαι στο σπίτι ή και στη θάλασσα;

Προπονούμε στο σπίτι μου όπου έχω δικό μου μηχάνημα. Ενώ παράλληλα κάνω προπόνηση και σε εξωτερικό χώρο με την ομάδα μου.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την κωπηλασία αφού όπως ξέρουμε ξεκίνησες με την κολύμβηση

Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με προέτρεψε, αφού και ο ίδιος ήταν πρωταθλητής της κωπηλασίας και μάλιστα μαζί με τον προπονητή μου τον κ. Γιώργο Μπικογιάννη ήταν πλήρωμα χρόνια, τρέχανε σε πανελλήνια πρωταθλήματα. Στην αρχή έκανα 8 χρόνια κολύμβηση και ο πατέρας μου επέμενε να δοκιμάσω κωπηλασία, αλλά ήμουν αρνητική. Και μια χρονιά στα γενέθλια του, του είπα πως θα του κάνω το χατήρι και θα πάω μια φορά κωπηλασία για να δοκιμάσω, με τη συμφωνία να μη μου πει τίποτα ξανά. Πήγα για προπόνηση με τον προπονητή μου προκειμένου να μου δείξει την τεχνική. Βγαίνοντας από τη βάρκα μου είπε «αύριο 8 η ώρα θα περάσω να σε πάρω». Έπειτα απευθύνθηκα στον πατέρα μου λέγοντας του πως εγώ πήγα μόνο για να δοκιμάσω και εκείνος μου ζήτησε να πάω μια ακόμα φορά. Και επειδή ήταν καλοκαίρι και το κολυμβητήριο στην Κατερίνη παρέμενε ένα μήνα κλειστό, η δεύτερη φορά έφερε την τρίτη και πάει λέγοντας ώσπου τελικά ερωτεύτηκα την κωπηλασία. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Με βοηθούσε όμως το σώμα μου επειδή ήμουν ψηλή και στην κωπηλασία χρειάζονται ψηλά κορίτσια. Ξεκινάω λοιπόν σοβαρά κωπηλασία τον Οκτώβριο και τον επόμενο Ιούλιο κερδίζω το πανελλήνιο πρωτάθλημα κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Και εκεί μου είπε ο προπονητής μου «εσύ θα γίνεις μεγάλη αθλήτρια».

Καταλαβαίνω πως ο προπονητής σου έχει υπάρξει μεγάλο στήριγμα στην πορεία σου μέχρι σήμερα, ισχύει αυτό;

Τον έχω πιο πολύ από πατέρα μου. Συνεργαζόμασταν από την πρώτη μέρα που πήγα στον όμιλο μέχρι και τώρα -παρόλο που έχει φύγει από τον όμιλο. Ήταν δίπλα μου σε πάρα πολλά πράγματα που έχω περάσει. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ένα διάστημα ήθελα να σταματήσω και εκείνος στάθηκε βράχος δίπλα μου. Θυμάμαι μου είχε πει «εσύ είσαι για πολλά πράγματα» όταν ήρθε στο Ρίο και με είδε γιατί και για τον ίδιο είναι πολύ μεγάλο να βλέπει τον αθλητή που έχει μεγαλώσει να τρέχει σε ολυμπιακούς αγώνες κλαίγαμε και οι δύο αγκαλιά. Έχει έρθει και στην Ελβετία και στο Βελιγράδι που έτρεξα. Όσο μπορούσε με ακολουθούσε στους αγώνες.

Ανέφερες πως πολλές φορές σκέφτηκες να τα παρατήσεις, τι σε ωθούσε σε κάτι τέτοιο;

Ξέρεις όταν ξεκινάς και είναι όλα ρόδινα και παίρνεις κάθε χρόνο χρυσά μετάλλια αν έρθει μια αποτυχία και είσαι μικρός σε ηλικία δεν μπορείς να το διαχειριστείς εύκολα και νομίζεις πως έχει γκρεμιστεί το παλάτι σου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Φεβρουάριο του 2015 είχα πέσει τόσο πολύ ψυχολογικά γιατί τα πράγματα δεν ερχόντουσαν έτσι όπως τα ήθελα και είχα πει στον προπονητή μου «μήπως δεν είμαι εγώ για Ολυμπιακούς αγώνες; Μήπως δεν είναι αυτό για μένα». Εκείνος με συμβούλεψε να ξεκουραστώ δέκα μέρες, να σκεφτώ πιο ψύχραιμα τα πράγματα και να πάρω μόνη μου την απόφαση. Δεν με πίεσε, αλλά με βοήθησε να δω τα πράγματα διαφορετικά και έτσι έγινε. Καθάρισα το μυαλό μου, και είπα και την πρόκριση να μην πάρω δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Την πήρα όμως την πρόκριση οπότε τον Σεπτέμβριο πηγαίνοντας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα με τη Σοφία Ασουμανάκη, επειδή τότε ήμασταν διπλό βγήκαμε δεύτερες. Οι πρώτες 11 βάρκες έπαιρναν την πρόκριση και έτσι πήγαμε στο Ρίο. Επίσης ήταν δίπλα μου και ένα χρόνο μετά, που για εμένα ήρθε η απογοήτευση για τους Ολυμπιακούς αγώνες επειδή ήμασταν πολύ κοντά στο μετάλλιο. Γενικότερα ο πρωταθλητισμός είναι πολύ δύσκολος και στο ψυχολογικό κομμάτι, και αν δεν έχεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου μπορεί και να τα παρατήσεις, όπως έχει συμβεί με πολλούς αθλητές.

Ολυμπιακοί αγώνες 2020… ή 2021 πλέον λόγω του κορονοϊού, θα ήθελα να μου πεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου καθώς επίσης και αν θα μπορέσεις να βρεθείς στο Τόκιο.

Το Τόκιο ήταν ένας στόχος μου τελειώνοντας το Ρίο και βγαίνοντας τέταρτη, έφτασα δηλαδή στην πηγή και δεν ήπια νερό. Όταν όμως κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει και από το 2018 και μετά είμαι συνέχεια τραυματισμένη. Ψυχολογικά δεν σου κρύβω πως με είχε ρίξει αλλά πλέον δεν με ενδιαφέρει. Θεωρώ πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως εγώ δεν μπορώ να επέμβω στο κάρμα της ζωής. Φυσικά δεν έχω πάψει να προσπαθώ αφού σε 2 μήνες είναι η τελευταία μου ευκαιρία, αλλά επειδή τα βλέπω όλα ρεαλιστικά και δεν θέλω να ζω πάνω στο συννεφάκι μου καταλαβαίνω πως όσο περνάει ο καιρός και δεν γίνομαι εντελώς καλά επειδή έχει επιβαρυνθεί πολύ το σώμα μου και δεν ανταποκρίνεται τόσο γρήγορα, αυτόματα γίνεται όλο και πιο δύσκολα θα φτάσω στο Τόκιο. Παρόλα αυτά δε τα παρατάω συνεχίζω και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω πως αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι πολύ διαφορετικοί. Η Ολυμπιακή ομάδα πριν ταξιδέψει θα πρέπει να εμβολιαστεί και στο Τόκιο οι αθλητές θα υποβάλλονται καθημερινά σε test κορονοϊού. Η πιο σημαντική αλλαγή ωστόσο θα είναι η απουσία του κοινού. Το κοινό είναι όλη η μαγεία των Ολυμπιακών αγώνων. Και η ίδια η διοργανώτρια χώρα θα έχει επιπτώσεις από τον κορονοϊό μιας που και εκείνη περίμενε το κοινό. Στο Ρίο είχαν έρθει δέκα Έλληνες θεατές επειδή το ταξίδι ήταν μακρινό και η Βραζιλία είχε αυξήσει πολύ τα εισιτήρια και τη διαμονή. Αλλά παρόλο που ήταν λίγοι αριθμητικά η δύναμη που μας έδωσαν ήταν μεγάλη. Ανάμεσα τους ήταν και ο προπονητής μου με τη γυναίκα του. Να υπογραμμίσω πως άλλον προπονητή έχουμε στην εθνική ομάδα και άλλον στους ομίλους μας. Θα ευχόμουν να γινότανε διεθνείς αγώνες στην Ελλάδα για να πάρω μέρος. Μια φορά μου έτυχε το 2010 να τρέξω βαλκανικό στην Καστοριά όπου από την Κατερίνη είχε ήρθε αποστολή 30 ατόμων. Από αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο σημαντική είναι για έναν αθλητή η παρουσία του κοινού.

Πως βιώνεις σε ψυχολογικό επίπεδο την όλη κατάσταση με τον κορονοϊό και πως βλέπεις την επόμενη μέρα όταν πλέον θα έχουν περάσει όλα αυτά

Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ακολουθούμε κάποιους κανόνες, ωστόσο θεωρώ πως κάποια μέτρα είναι υπερβολικά, όπως το να μην μπορώ να πάω με το αμάξι στο βουνό ή στη θάλασσα για προσωπική άσκηση. Τα συνεχόμενα και παρατεταμένα σε διάρκεια lockdown έχουν κουράσει τον κόσμο και στην περίπτωσή μου ακόμα περισσότερο καθώς διατηρώ μια σχέση στα Γιάννενα που είναι ακόμα πιο δύσκολη με την απαγόρευση των μετακινήσεων από νομό σε νομό. Το αστείο είναι πως έχω μια αποθήκη γεμάτη πράγματα, λες και με έχει πιάσει το κατοχικό σύνδρομο, γιατί φοβάμαι τα χειρότερα. Τώρα για την επόμενη μέρα πιστεύω πως θα είναι δύσκολη.Ο κορονοϊός δεν θα σταματήσει, το εμβόλιο θα μπει στη ζωή μας για να μπορέσουμε να πάρουμε την καθημερινότητα μας πίσω.

Στο survivor θα πήγαινες;

Ποτέ μη λες ποτέ. Την πείνα θα την άντεχα αλλά οι συνθήκες υγιεινής με δυσκολεύουν πολύ. Βέβαια οι αθλητές κωπηλασίας έχουν ένα πλεονέκτημα. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα άλλα αθλήματα, στο δικό μας χρειάζεται πολύ πειθαρχία. Πρώτον επειδή εμείς όλους τους αγώνες τους έχουμε καλοκαιρινούς μήνες και δεύτερον πρέπει να είμαστε συνέχεια στην εθνική ομάδα ζώντας στα κοινόβια. Αυτό συμβαίνει επειδή αν εγώ κάνω πλήρωμα για παράδειγμα με μια κοπέλα από την Καστόρια ή την Αθήνα δεν γίνεται να είμαι εγώ σπίτι μου, εκείνη στο δικό της και ξαφνικά να βρεθούμε και να πάμε στους αγώνες. Πρέπει όλη τη χρονιά να δουλεύουμε μαζί. Οπότε καταλαβαίνεις πως χάνω όλα τα καλοκαίρια μου, δεν έχω πάει ποτέ διακοπές, αντίθετα ξυπνάω καθημερινά 5:30 η ώρα το πρωί όταν άλλα άτομα στην ηλικία μου την ίδια ώρα γυρίζουν από τη διασκέδαση. Όλα αυτά χρειάζονται πειθαρχία ανάλογη με εκείνη που είναι απαραίτητη και στο συγκεκριμένο παιχνίδι επιβίωσης και είναι ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με τη σκληρή προπόνηση που κάνουμε, που πιστεύω πως θα έδιναν σε έναν αθλητή κωπηλασίας πλεονέκτημα στο survivor.

Δεν θα μπορούσα να μη ρωτήσω τη γνώμη σου για την καταγγελία της συναδέρφου σου Σοφίας Μπεκατώρου η οποία άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για πολλές ακόμα καταγγελίες…

Πραγματικά να πω συγχαρητήρια στη Σοφία Μπεκατώρου, η οποία ήταν και σημαιοφόρος μας το 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που βρήκε το θάρρος να μιλήσει έστω και μετά από τόσα χρόνια, γιατί μέσω της Σοφίας βρήκαν το θάρρος πολλά κορίτσια να μιλήσουν. Συγχαρητήρια σε όλες αυτές τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες γιατί τελικά δεν βιώνουν μόνο οι γυναίκες βία και δεν είναι ντροπή ένας άνδρας να βγει και να μιλήσει. Εύχομαι να εκλείψουν από εδώ και στο εξής ανάλογα περιστατικά και πιστεύω πως πρέπει επιτέλους να μη θεωρούμε τις γυναίκες ως κατώτερα όντα γιατί έχει αποδειχθεί πως πολλές γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν το ίδιο με τους άνδρες και στη δουλειά τους και ως μητέρες αλλά και ως εργαζόμενες μητέρες. Τα δυο φύλα είναι ίσα και αυτό φαίνεται καθημερινά.

Θεωρείς πως μπορεί να επέλθει αλλαγή;

Θεωρώ πως μπορεί να υπάρξει αλλαγή αλλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κινούν τα νήματα και καλώς ή κακώς το χρήμα είναι εξουσία. Οι περισσότερες αλλαγές πρέπει να έρθουν από το κράτος μέσω των νόμων. Αδικήματα τέτοιας φύσεως θα ήταν ωφέλιμο να τιμωρούνται παραδειγματικά έτσι ώστε η ίδια η ποινή να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τον οποιονδήποτε σκέφτεται να διαπράξει στο μέλλον παρόμοιες επιθέσεις έναντι συνανθρώπων μας.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;

Το ιδανικό για εμένα θα ήταν να δημιουργήσω μια ευτυχισμένη οικογένεια, 3 παιδάκια και να έχω την υγεία μου. Επαγγελματικά θα ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ με τον αθλητισμό γιατί τον αγαπάω και τον πονάω πολύ αυτό το χώρο.

Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα για την κουβέντα μας και εύχομαι να αποκατασταθεί γρήγορα η υγεία σου και να σε δούμε στο Τόκιο.

Και εγώ ευχαριστώ και με τη σειρά μου θα ήθελα να ευχηθώ σε όλο το κόσμο υγεία και υπομονή.