Της Μιχαέλας Τσαμουρτζή*

Συνήθως δεν ξεκινάμε ένα κείμενο με απορίες, με ερωτήσεις ρητορικές ή μη, με μια διάθεση κριτική απέναντι στα πράγματα. Αυτό που θέλουμε είναι απλά να μεταφέρουμε αντικειμενικά και χωρίς προσωπική εμπλοκή τα δρώμενα. Όταν όμως κάτι πραγματικά σε ενοχλεί, πως μπορείς να το ξεπεράσεις και να το αφήσεις να ξεθυμάνει; Από την άλλη γιατί πιστεύεις πως θα είχε αποδέκτες ο προβληματισμός σου, γιατί νομίζεις πως αυτό που νιώθεις και θέλεις να πεις είναι τόσο σημαντικό που κάποιος θα το διαβάσει; Που απευθύνεσαι τελικά; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής. Σε αυτούς τους πολύ πολύ λίγους που ταυτίζονται με αυτά που έχεις να πεις.
Έπειτα από μια μακρά διαδρομή στον χώρο των οικονομικών με όλα τα συν και πλην, την εμπειρία, τη γνώση των ανθρώπων και των νούμερων, ήρθε η ώρα να πορευτώ σε ένα χώρο που για πολλούς θεωρείται ελίτ αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Η Ζωή τα έφερε βολικά και όλα κούμπωσαν όπως έπρεπε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα. Ο
Πολιτισμός είναι ένας τομέας που ασχολείται πολύς κόσμος, που ενδιαφέρεται, που μαθαίνει, που αναπτύσσεται μέσα από αυτόν αλλά δε διανοείται να τον πληρώσει.
Ξεκινώντας από τους πολύ χαμηλούς προϋπολογισμούς του Δημόσιου τομέα και καταλήγοντας στους Ιδιωτικούς Φορείς. Όλοι θέλουν αλλά λίγοι το αξιολογούν τόσο όσο του αξίζει. Σε μια εποχή που όλα έχουν την τιμή τους ο Πολιτισμός παραμένει στο χαμηλότερο επίπεδο της λίστας.
Τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το αντικείμενο αντιμετωπίζουν μια στάση δυσπιστίας ακόμα και σήμερα που οι εναλλακτικές του τρόπου έκφρασης είναι πάμπολλες. Πως θα ζήσεις, πως θα τα καταφέρεις, γιατί δεν πας σε κάτι σίγουρο, είναι κυκλώματα, δύσκολα να πετύχεις, φράσεις που ακούν συχνά. Και η επιτυχία είναι πάντα συνυφασμένη με τα χρήματα. Συμφωνώ πως τα χρήματα είναι το μέσο για να μπορεί κανείς να επιβιώνει, αλλά ζει;
Η δεξαμενή των τομέων του Πολιτισμού είναι τεράστια. Από τα αριστουργήματα της Τέχνης (λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, εικαστικά, σινεμά, χορός) μέχρι το κιτς ή την ποπ κουλτούρα που και αυτή έχει τη θέση της στο σύνολο. Ο κόσμος θα ήταν πραγματικά σκοτεινός αν δεν υπήρχε η εκφραστική δημιουργία. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ιδιόρρυθμα δημιουργικοί και ικανοί άνθρωποι να καταθέσουν την ψυχή τους για να βοηθήσουν να καλυτερεύσει η δική μας.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος για να αλλάξει η νοοτροπία. Δεν ξέρω αν τα social media διαχρονικά προτιμούν τους ανθρώπους σε μια αποχαυνωμένη χαλάρωση αλλά δεν είναι δυνατόν να γυρίζουμε την πλάτη σε κάτι που μόνο καλό μας προσφέρει. Ο Πολιτισμός και η Τέχνη θα είναι εκεί και ύστερα από εμάς όσο και αν προσπαθούμε να κάνουμε πως δεν υπάρχουν. Και οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με αυτό θα συνεχίσουμε με την ίδια ζέση και πείσμα για να καλυτερεύουμε οι ίδιοι πρώτα.
Ίσως κάποια στιγμή να έρθει το Φως!

Ο Ύπνος του Σαλβαδόρ Νταλί, από το βιβλίο του ομότιμου καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης, του Άλκη Χαραλαμπίδη, Η Τέχνη του 20^ου αιώνα τόμος ΙΙ Μεσοπόλεμος

*Πολιτισμολόγου- Εκπαιδεύτριας Ενηλίκων σε θέματα Τέχνης και Πολιτισμού