Ο Άκης (Χρύσανθος-Παναγιώτης) Βασιλειάδης είναι ένας ανήσυχος νέος. Έχει σπουδάσει περιβαλλοντολόγος αλλά ασχολείται με τις τουριστικές επιχειρήσεις, τις γεωργικές καλλιέργειες καθώς διατηρεί και το δικό του πτηνοτροφείο με κότες ελευθέρας βοσκής ενώ παράλληλα είναι και καλλιτέχνης. Με ένα μόνο στυλό μπορεί να σου φτιάξει το καλύτερο πορτρέτο.

Ζωόφιλος, φυσιολάτρης, επαναστατικός και αθεράπευτα ονειροπόλος, μιλάει στη Μαρία Πετροπούλου για την τέχνη, τις εμπειρίες και για όλα όσα αποτελούν έμπνευση για εκείνον.

Καλησπέρα Άκη και χρόνια πολλά

Καλησπέρα Μαρία, χρόνια πολλά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω εσένα και το site για τη φιλοξενία. Ήταν έκπληξη για μένα μιας που πάντα ζωγράφιζα για να βρω την ηρεμία μου, μέσα από την οποία με «τραβήξατε» με καλό τρόπο.

Πάμε να σε γνωρίσουμε λοιπόν. Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ζωγραφίζεις;

Νομίζω από την τρίτη δημοτικού. Ξεκίνησα με μαθήματα βυζαντινής αγιογραφίας στον πνευματικό κέντρο της μητροπόλεως «Ο Άγιος Φώτιος». Στην αρχή μάθαινα τα βυζαντινά γράμματα και στη συνέχεια μέρη του προσώπου.

(και καθώς τελειώνει την πρότασή του, παίρνει ένα χαρτί και ένα στυλό που υπήρχε πάνω στο γραφείο και αρχίζει να σκιτσάρει, πράγμα που κράτησε σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης)

Συνέχισες τα μαθήματα και σε μεγαλύτερη ηλικία;

Πηγαίνοντας για σπουδές στη Μυτιλήνη και αναζητώντας την εσωτερική μου ηρεμία και γαλήνη σκέφτηκα πως θα ήθελα να ζωγραφίσω ξανά βυζαντινές αγιογραφίες και μάλιστα με χρώμα, διότι είχα διδαχθεί μόνο με μολύβι. Αναζήτησα στο νησί κάποιον καλό ζωγράφο που θα μπορούσε να με διδάξει και έτσι βρήκα τον κύριο Διονύσιο Αναστόπουλο με καταγωγή από τον Πύργο Ηλίας. Τον επισκέφτηκα στο ατελιέ του, ένα μέρος 2×3 όπου ζωγράφιζε. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα με εντυπωσίασε η άνεση που είχε με το πινέλο. Οι κινήσεις του ήταν αέρινες. Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν θα μπορούσε να με διδάξει βυζαντινή αγιογραφία. Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα αυστηρό και αρνήθηκε. Εγώ επέμεινα μα εκείνος μου έδειξε την πόρτα. Πηγαίνοντας όμως να φύγω μάλλον με λυπήθηκε και μου είπε πως θα μπορούσα να παραμείνω να κοιτάω. Έμεινα εκεί όλη μέρα παρακολουθώντας τον να εργάζεται χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε μια κουβέντα. Την επόμενη μέρα πήγα στο ατελιέ του νωρίς το πρωί, όπου έμεινα μέχρι το βράδυ και πάλι σιωπηλός κοιτάζοντάς τον. Καθώς ζωγράφιζε άκουγε βυζαντινή μουσική, η ατμόσφαιρα με μάγευε, είχα βρει την ηρεμία που αναζητούσα. Για πολλές μέρες επικρατούσε η ίδια συνθήκη. Έπειτα από λίγο καιρό άρχισε να μου μιλάει αποσπασματικά. Ώσπου τελικά μου έδωσε μια εικόνα και ένα χαρτί και μου ζήτησε να την αντιγράψω. Στη συνέχεια κύκλωνε τα μέρη που είχα κάνει λάθος ζητώντας μου να τα επαναλάβω. Στη συνέχεια οι σχέσεις μας άλλαξαν. Εγώ είχα πάρει τον ρόλο του παραγιού. Με έπαιρνε μαζί του στις εκκλησίες που αγιογραφούσε, σε ξεχασμένα εξωκλήσια πάνω στο βουνό. Μου έμαθε την τέχνη και τα μυστικά του. Τον ευχαριστώ πολύ αυτόν τον άνθρωπο. Υπήρξε για εμένα πραγματικός δάσκαλος ο οποίος μου εμφύσησε εκτός από την τέχνη του και τις αρχές του.

Πώς επιλέγεις το θέμα ενός έργου σου;

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να με εμπνεύσουν. Πηγή έμπνευσης για εμένα είναι οι γονείς μου. Ο Πόντος μας. Με συγκινούν οι χαμένες πατρίδες, οι ιστορίες των παππούδων μου. Οι παιδικές μου αναμνήσεις, όπως για παράδειγμα το Πάσχα στο χωριό και η φωνή του π. Βασιλείου Βούλγαρη του ιερέα της ενορίας μου. Έχει τύχει να ζωγραφίσω πρόσωπα που είδα στον ύπνο μου, ή ακόμα και συνεπιβάτες μου στα ταξίδια με το πλοίο που έκανα όσο ήμουν φοιτητής στη Μυτιλήνη. Με μια φράση θα σου έλεγα πως ζωγραφίζω ό,τι με συγκινεί. Σκέφτομαι πολλές φορές τον πόνο που υπάρχει γύρω μου και πραγματικά επηρεάζομαι, έτσι ζωγραφίζω αναζητώντας τη γαλήνη. Ζωγραφίζω και προσεύχομαι στον Θεό. Και θα σου αναφέρω και ένα προσωπικό μου βίωμα που ίσως σε παραξενέψει. Κάθε φορά που προσεύχομαι πριν ζωγραφίσω νιώθω λες και ο Θεός κατευθύνει το χέρι μου επάνω στο χαρτί, και στο τέλος βλέποντας το έργο μου πραγματικά μου αρέσει. Σε αντίθεση με άλλες φορές που ζωγραφίζω χωρίς να έχει προηγηθεί η προσευχή, κοιτάζοντας το έργο μου δεν μου αρέσει. Οπότε αυτό το «μου» που συνοδεύει τη λέξη έργο, το βάζω σε εισαγωγικά.

Έχει υπάρξει περίοδος που να μην έχεις έμπνευση να ζωγραφίσεις;

Ναι φυσικά μου έχει συμβεί.

Έχεις κάνει έκθεση με τα έργα σου;

Πρόσφατα μια υπέροχη κυρία η Larissa Wenzel την οποία και ευχαριστώ από καρδιάς τόσο την ίδια όσο και την οικογένειά της, είδε τα έργα μου και θέλησε να τα εκθέσει στο ξενοδοχείο της. Όμως λόγω της πανδημίας και των υγειονομικών μέτρων η έκθεση αναβλήθηκε και θα πραγματοποιηθεί όταν η συνθήκες το επιτρέψουν. Παρόλα αυτά έχουν ανέβει σε μια διαδικτυακή έκθεση: https://olympusplus.wixsite.com/akisvasiliadis. Επίσης υπάρχει μια προγραμματισμένη έκθεση στα τέλη Μαΐου στον Καπνικό Σταθμό Κατερίνης, και αναμένουμε να δούμε αν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί δια ζώσης ή θα επιλέξουμε για ακόμα μια φορά το διαδίκτυο.

Έχεις κάποιο ατελιέ, ένα σταθερό μέρος στο οποίο ζωγραφίζεις;

Ζωγραφίζω σε ένα λόφο πάνω στο βουνό, με υπέροχη θέα. Παράλληλα έχω και ένα ατελιέ στο σπίτι μου.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα και τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, έχω παρατηρήσει πως πολλές φορές ζωγραφίζεις ήρωες της Επανάστασης.

Πράγματι. Για παράδειγμα τον Νικηταρά. Το συγκεκριμένο έργο το είχα ολοκληρώσει πριν χρόνια επειδή είχα διαβάσει την ιστορία του και μου προκάλεσε θαυμασμό το γεγονός πως ήταν ο πιο γρήγορος μαχητής από τους αρχηγούς της επανάστασης. Είχε τρομερή αλτικότητα. Επίσης με είχε συγκινήσει το γεγονός πως ποτέ δεν πήρε λάφυρα. Πέθανε φτωχός, ζητιάνος και ξεχασμένος από το κράτος παρόλο που ήταν οπλαρχηγός.

Θεωρείς πως η Ελλάδα και οι Έλληνες του σήμερα είναι (απέ)λευθερωμένοι;

Θεωρώ πως γενικώς ο πλανήτης δεν είναι ελευθερωμένος. Είμαστε θύματα της παγκοσμιοποίησης και της υπερκατανάλωσης. Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι το χρήμα. Ξεχνάμε πως ήρθαμε σε αυτό το πλανήτη για να είμαστε κοντά στη φύση και στον Θεό μας. Καλό θα ήταν να διαβάζουμε βίους αγίων ή των ηρώων του ’21 γιατί η ζωή τους ήταν καλογερική. Τα κατάφεραν με ταπείνωση και προσευχή στην Παναγία. Σήμερα η πραγματική επανάσταση θεωρώ πως είναι η αγάπη.

Υπάρχουν πρότυπα στις μέρες μας;

Στην αναγέννηση οι σταρ της εποχής ήταν οι γλύπτες, οι ζωγράφοι και γενικά άνθρωποι του πολιτισμού. Στη σημερινή εποχή τα πρότυπα που παρουσιάζονται από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και το διαδίκτυο ανήκουν στο λεγόμενο star system και τίποτα άλλο. Φυσικά και υπάρχουν πρότυπα, και πιστεύω πως είναι αρκετά αλλά ενδεχομένως να μην τα γνωρίζουμε όλα.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο τι θα ήταν αυτό;

Με εκφράζει πολύ μια φράση που είπε ο Αγ. Παΐσιος πως η ανθρωπότητα έχει αποτύχει επειδή δεν καταφέραμε να μετατρέψουμε τη γη σε ένα μεγάλο ζωολογικό κήπο, σε ένα κέντρο αναψυχής. Βλέπουμε ντοκιμαντέρ και μας φαίνεται φυσιολογικό που το λιοντάρι κατασπαράζει τη ζέβρα ή το ελαφάκι γιατί έτσι είναι η φύση. Όχι η φύση ήταν έτσι πριν 2.000 χρόνια. Τώρα που έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη θα έπρεπε να βρούμε τρόπο να εξημερώσουμε τα ζώα και να αποτρέψουμε τον αλληλοσπαραγμό τους. Γενικώς είμαι ενάντια της βίας στα ζώα και του εγκλεισμού. Και με αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρομαι στα δικά μου αλλά και σε αδέσποτα που βρίσκω. Και σε αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, που μου μετέδωσε αυτή την αγάπη για τη φύση και τα ζώα.

Πιστεύεις πως μπορεί να επέλθει αλλαγή στον πλανήτη;

Έχω πάψει να ελπίζω σε αλλαγές. Υπάρχει πολύς πόνος στον κόσμο. Πιστεύω πως η ζωή είναι μια προετοιμασία για τον παράδεισο και εκεί εναποθέτω τις ελπίδες μου. Οι δυνατοί του κόσμου και εκείνοι που κινούν τα νήματα δεν ενδιαφέρονται πολύ για τον άνθρωπο και την ποιότητα της ζωής τους. Είναι σαν να παίζουν σκάκι με τις ανθρώπινες ζωές. Αυτό δεν ξέρω αν μπορέσει ποτέ να αλλάξει. Ατομικά ο καθένας μας μπορεί να φέρει μικρές αλλαγές με τον τρόπο της ζωής του, σε αυτό ναι πιστεύω και προσπαθώ να πλάσω τη ζωή μου όπως την ονειρεύομαι.

Μέσω της τέχνης σου στέλνεις μηνύματα;

Εγώ βγάζω την ψυχή μου όταν ζωγραφίζω. Αν επηρεάζω κάποιον δε το γνωρίζω. Θα σου πω όμως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Μικρός πήγαινα στον Λόφο Πιερίας με έναν φίλο μου και λέγαμε τα κάλαντα, που εκεί τα παιδιά τα ψάλλουν όλη νύχτα. Το πρωί πηγαίναμε στη γιαγιά του την κυρά Παναγιώτα και μας φρόντιζε. Έπειτα από πολλά χρόνια και καθώς ήμουν φοιτητής μαθαίνω πως η κυρία Παναγιώτα νοσούσε από καρκίνο και είναι στο κρεβάτι. Έτσι της έστειλα μια εικόνα με την Παναγία που είχα ζωγραφίσει. Τα παιδιά της, την έβαλαν απέναντι από το κρεβάτι της, και ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπε όταν άνοιγε τα μάτια της. Έπειτα από κάποιο διάστημα η κυρά Παναγιώτα έφυγε από τη ζωή. Πηγαίνοντας στην κηδεία με πλησίασε μια κυρία και με ρώτησε αν είμαι ο Άκης. Έμεινα έκπληκτος που με γνώριζε μιας που δεν την είχα συναντήσει ξανά, και όταν την ρώτησα μου εξήγησε πως η κυρά Παναγιώτα κάθε φορά που άνοιγε τα μάτια της και έβλεπε την εικόνα ξεχνούσε τον πόνο της και κοιμόταν. Όταν άκουσα πως ένα έργο μου πρόσφερε τέτοια ανακούφιση σε έναν άνθρωπο ένιωσα απόλυτα ευτυχισμένος. Είναι ένα γεγονός που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Και με αυτόν τον όμορφο τρόπο Άκη θέλω να σε ευχαριστήσω για τη κουβέντα μας και να ευχηθώ σε όλους να ζούμε πραγματικά ελεύθεροι.

Και εγώ με τη σειρά μου να ευχηθώ υγεία, και να προτρέψω τον κόσμο να ονειρεύεται ακόμα και αν τα όνειρα αυτά φαντάζουν ουτοπικά.