Ενα μήνα καθηλωμένος και δεμένος στο νοσοκομειακό κρεβάτι. Βιώνοντας την απόλυτη απομόνωση και τη μοναξιά, που γιγαντώνονταν καθώς δεν αντιλαμβανόταν τον λόγο του αυστηρού εγκλεισμού του – κανείς, άλλωστε, δεν του εξηγούσε τι συνέβαινε ούτε είχε επικοινωνία με κάποιο οικείο του πρόσωπο. Αυτές ήταν οι τελευταίες μέρες του 61χρονου Τίμου, αυτιστικού που νοσηλεύθηκε λόγω συμπτωμάτων κορονοϊού σε νοσοκομείο αναφοράς. Έφυγε», όμως, λόγω επιπλοκών άσχετων με τον κορονοϊό, τον οποίο γρήγορα ξεπέρασε καθότι εμβολιασμένος.

Ο Τίμος ζούσε στο Πρότυπο Ειδικό Οικοτροφείο «Άγιοι Ανάργυροι» στην Παιανία, που έχει ιδρύσει ο ομώνυμος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Νοητικά Υστερούντων Ατόμων, με σκοπό τη διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσής τους. «Ο ίδιος, όπως και όλοι οι τρόφιμοι είχαν εμβολιαστεί κατά προτεραιότητα ως ευπαθής ομάδα», εξηγεί στην «Κ»η ξαδέλφη του και νομική συμπαραστάτριά του, Μαριάννα Πετρίδη. Δεν συνέβη, ωστόσο, το ίδιο για τους 42 εργαζομένους, εκ των οποίων, σύμφωνα με την πρόεδρο του Συλλόγου, Βάσω Δήμα, δεκαεννέα δεν έκαναν το εμβόλιο. Κάποιος εξ όλων, λοιπόν, μετατράπηκε στον Δούρειο Ίππο που έφερε τον ιό εντός του οικοτροφείου, το οποίο ούτως ή άλλως βρισκόταν σε στενή παρακολούθηση από κλιμάκια του ΕΟΔΥ, που πραγματοποιούσαν σε οικότροφους και εργαζομένους της μονάδας rapid tests ανά δύο εβδομάδες.

Ο ιός γρήγορα διεσπάρη σε όλους τους ορόφους του οικοτροφείου. Όσοι επιμολύνθηκαν και είχαν συμπτώματα, όφειλαν να διακομισθούν σε νοσοκομεία COVID. «Συνολικά, 23 τρόφιμοί μας νοσηλεύτηκαν σε όλα σχεδόν τα νοσοκομεία αναφοράς», σημειώνει η κ. Δήμα. Εξ αυτών, οι 21 πήραν εξιτήριο, ξεπέρασαν τον κορονοϊό, επέστρεψαν όμως σε «κακή κατάσταση, βρώμικοι και σε μεγάλη αναστάτωση». «Το ζήτημα της προσέγγισης των αυτιστικών ασθενών, είτε προσέρχονται στο νοσοκομείο για μια απλή εξέταση είτε νοσηλεύονται για καιρό, ήταν κάτι που μας απασχολούσε πολύ πριν από την έλευση του κορωνοϊού», σχολιάζει στην «Κ» ο Νίκος Παγίδας, εργοθεραπευτής με εξειδίκευση στον αυτισμό και συνιδρυτής του nevronas.gr, που υποστηρίζει την αυτιστική κοινότητα, «και αυτό γιατί απαιτεί ειδική εκπαίδευση, την οποία το υγειονομικό προσωπικό δεν έχει λάβει».

Σε άλλες εποχές, οι οικογένειες φρόντιζαν να είναι οι ίδιοι ή κάποιος επαγγελματίας στο πλάι τους. Επί πανδημίας, όμως, και δεδομένης της απόλυτης απομόνωσης που επιβάλλεται στα περιστατικά COVID, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Με μεγάλη αγωνία, εξ αποστάσεως και μετ’ εμποδίων παρακολουθούσε την πορεία της υγείας του ξαδέλφου της η κ. Πετρίδη. «Εισήλθε με ένα 38 πυρετό, ο οποίος σύντονα έπεσε, όμως ακολούθησαν σοβαρές επιπλοκές, καθώς ήταν για ένα μήνα δεμένος στο κρεβάτι, αφού δεν έβρισκαν άλλον τρόπο να τον ηρεμήσουν», περιγράφει η ίδια στην «Κ», «έπαθε διαδοχικά νεφρική ανεπάρκεια, ουρολοίμωξη, αιματουρία με φλεγμονή ως συνέπεια του βίαιου τραβήγματος του καθετήρα και τέλος αναπνευστική ανεπάρκεια, που συνδέεται με την πολυήμερη καθήλωση». Τις πληροφορίες αυτές αποσπούσε με φειδώ μέσω φίλων και γνωστών η κ. Πετρίδη, που όσο περνούσαν οι μέρες ένιωθε ανήμπορη να αναστρέψει την επιδείνωση της υγείας του, που σχετιζόταν με την αδυναμία του προσωπικού να διαχειριστεί έναν αυτιστικό ασθενή. «Έχω επίγνωση της επείγουσας κατάστασης, στην οποία βρέθηκαν τα νοσοκομεία», απαντά στο εύλογο ερώτημα, «ωστόσο είναι ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας να υπάρχουν στην Αττική ορισμένες κλίνες που να προορίζονται για ανθρώπους με ανάλογες αναπηρίες και μερικοί επαγγελματίες, που να έχουν λάβει ανάλογη επιμόρφωση».

Λίγες μέρες αργότερα ενημερώθηκε ότι ο Τίμος διασωληνώθηκε, αλλά παρέμεινε στο δωμάτιο απομόνωσης, όπου είχε εξαρχής διακομισθεί, στο Νοσοκομείο Γεννηματά. «Δεν υπήρχε θέση στη ΜΕΘ, που άλλωστε προοριζόταν για περιστατικά COVID». Τελικά, με πείσμα αλλά και αφοσίωση στον άνθρωπό της, η κ. Πετρίδη τον μετέφερε σε ΜΕΘ ιδιωτικής κλινικής. Τρεις μέρες μετά τη διακομιδή του, κατέληξε. «Πέθανε από σηψαιμικό σοκ, έπειτα από μακρά ταλαιπωρία, για την οποία μόνον ο κορωνοϊός δεν ευθύνεται», σχολιάζει με πικρία η κ. Πετρίδη, «θα μπορούσε να είχε ζήσει πολλά ακόμα χρόνια, ακολουθώντας τον τρόπο ζωής που είχε στο οικοτροφείο».

Πηγή: Η Καθημερινή